Op bezoek bij
OP BEZOEK BIJ…..
Door José van Wijk
6 juni 2023
Rianne, Rosemary, Hermine, Marleen, Anneke, Ruchama, Gerda, Lieva, Marie Claire, Liselotte, Marijke, Monique, Elfriede, Karin, Manoah, Madelon, Gemma, Martina, Marco, Lisette, Mariska, Harry en Titia, wat hebben deze 23 namen met elkaar gemeen….?
Ze zijn allemaal leiding van de zondagsschool!
Tijdens de vergadering merk ik dat er zeer zorgvuldig omgegaan wordt met ieder kind. Er is zorg voor het individuele kind, er wordt veiligheid geboden tijdens en na het kindermoment in de kerk. Ieder jaar na afloop van het seizoen worden de kinderen overgedragen aan een volgende groep, met bijbehorende opmerkingen en kenmerken van het kind, zodat deze zich direct thuis zal voelen bij de nieuwe juf of meester. Wat een liefde spreekt hieruit voor de kinderen!
Iedere zondagmorgen (op bijzondere diensten na) is er zondagsschool voor groep 1 t/m 4. Groep 5 t/m 8 zit om de week in de kerk of gaat naar de zondagsschool. Op 2 juli was er na de afscheidsdienst voor groep 8 een afscheidsfeest voor de hele gemeente. Er werd na de dienst koffiegedronken in de tuin van Nel en Frank Lekkerkerker. Voor de kinderen was er dan ook nog een Bijbelse speurtocht georganiseerd met prijsjes.
Om de dingen van de zondagsschool voor 50 tot 60 kinderen in goede banen te leiden, moet er veel geregeld en georganiseerd worden door de leiding. Het is vooral leuk om te zien dat er zoveel jongeren meehelpen op de zondagen bij de kinderen. Tijdens het kinderfeest (dit jaar van 8 tot 10 september) worden ook de gemeenteleden betrokken bij de organisatie of op de dag zelf. Hoe mooi is het dat zoveel mensen zich inzetten voor de kinderen.
Op de zondagen wordt op dit moment een rooster gevolgd van Stichting “Vertel Het Maar” , maar soms zijn de verhalen niet erg passend voor de groep. De leiding heeft dan de vrijheid om zelf de verhalen aan te passen of een ander verhaal te kiezen. In de toekomst zal er door de werkgroep Jeugd, Gezin en kerkbezoek samen met de gemeente een groeiplan en geloofsreis van de HGJB uitgewerkt worden, waardoor van jongs af aan een groeilijn loopt door de clubs en kerk heen, zodat jongeren een mooie geloofsreis lopen. Door de gemeente, clubs en zondagsschool hierbij te betrekken, is er de hoop dat dit een gezamenlijk traject wordt waarin we elkaar versterken.
In de afzonderlijke groepen heeft de leiding ruimte om zelf in te vullen wat het beste past bij de groep. Afhankelijk van de leeftijd past de leiding de vertelling of het werkje aan, wordt er gezongen of via een boxje muziek afgespeeld. Bij de jongste kinderen wordt er in een kring nog gepraat over het verhaal, bij de oudere groepen is er meer interactie om het verhaal toe te passen op hun eigen leven, soms d.m.v. een quiz en soms door gesprekken.
In deze groep leiding zitten gemeenteleden uit het onderwijs, maar zeker ook gemeenteleden die bewust kiezen voor de kinderen. Hier is dus ook veel kennis te vinden over wat wel en niet werkt in een kerkdienst, zoals woordgebruik of lengte van een dienst. “Hopelijk zal de nieuwe dominee goed contact met ons hebben, zodat hij ook bij het kindermoment écht betrokken kan zijn”, aldus een aantal leidinggevenden.
Saai is de zondagsschool zeker niet! Er wordt niet alleen verteld en geknutseld nee, er zijn superveel zondagen met een speciale betekenis. Na bijvoorbeeld een doopdienst wordt er door de kinderen hard gewerkt aan een doopboekje voor de dopeling. Op zendingszondag maken de kinderen kaarten of tekeningen voor de zendelingen van onze kerk. Met kerst is er een kerkdienst van de zondagsschool waar opa’s en oma’s, vaders en moeders, buren, vrienden, kortom iedereen welkom is. Het kinderfeest is een mooie activiteit waarbij de kinderen hun vriendjes makkelijk mee kunnen nemen naar de zondagsschool, die dan die zondagmorgen in de tent voor de kerk gehouden wordt.
En dit alles wordt geregeld in 3 gezamenlijke vergaderingen per jaar. Natuurlijk zijn er voor veel activiteiten sub groepjes, die dan even kort overleggen over een speciale activiteit.
De vergadering werd deze keer geopend door Titia met het lezen van Ezechiël 47, het water dat vanuit de Tempel naar de Dode Zee stroomt, is een prachtig beeld waarin de Heilige Geest uitgebeeld wordt als water.
“Alle leidinggevenden van de zondagsschool zijn een instrument in Gods hand om met de hulp van de Heilige Geest jonge kinderen over God te vertellen en hen bij Jezus te brengen.”
Bedankt leiding van de zondagsschool, dat ik een kijkje mocht nemen in jullie keuken!
OP BEZOEK BIJ…..
Riana en Harry Oosterom
Door José van Wijk
3 mei 2023
Harry fietst vijf dagen in de week iedere ochtend naar Montfoort, waar hij werkt als magazijnbeheerder. Hij vindt het heerlijk om buiten te zijn, zeker ’s ochtends vroeg als de mist boven de weilanden hangt. Hij ervaart dit vaak als zijn stille tijd met God, waarin hij kan bidden maar ook nog steeds onder de indruk kan zijn van Zijn prachtige schepping. Meerdere keren per week, liefst het hele jaar rond, gaat Harry zich ook even onderdompelen in de Rijn achter hun huis. In de zomer zwemt hij iets langer, maar ’s winters is het dus echt even dippen. “Het is heerlijk, goed ademhalen en fris uit het water komen. Het geeft je echt het gevoel dat je leeft”, aldus Harry.
Riana is ook graag buiten en fiets twee dagen in de week naar Woerden waar ze werkt op een kinderdagverblijf. In haar vrije tijd knapt ze graag oude meubels op, wandelt veel, kookt en bakt graag.
Harry en Riana komen allebei uit Oudewater en hebben een grote vriendengroep vanuit hun jeugd. Nog steeds komen ze om de week bij elkaar op zondagavond. “Vanaf je 12e trek je met elkaar op, ga je samen uit en zie je elkaar trouwen en een gezin krijgen, alles maak je met elkaar mee. Het is heel waardevol om elkaar al zolang te kennen”, vertelt Riana.
In een gesprek met Harry en Riana kan het niet ontbreken om even te vragen naar hun zoon Ian. 13 jaar geleden hebben zij Ian geadopteerd vanuit Pretoria, Zuid-Afrika na een bijna 4 jaar durend adoptieproces.
“Vanaf de start tot het inleveren van alle benodigde formulieren ben je 3,5 jaar bezig. Dit is dus een proces van jaren en iedere keer kom je een stapje verder. Mentaal word je daardoor ook voorbereid op de adoptie. Zo was de keuze van een land ook een stap in het proces. Wij hebben gekozen voor Zuid-Afrika, vanwege de voorwaarde dat adoptieouders kerkelijk meelevend waren. Maar met de keuze vóór een land, kies je tegelijkertijd ook tégen alle andere landen. Dat zijn best moeilijke beslissingen”, vertelt Harry.
Riana vult aan: “Na het inleveren van alle papieren werd ons gezegd dat het lang kan duren voordat de daadwerkelijke adoptie plaats vindt. Op 1 februari 2010 begon die nieuwe fase maar we gingen gewoon door met ons normale leven. Maar op 3 februari werden we gebeld dat er een match was en dat we naar Zuid-Afrika konden komen om een kindje te adopteren. Dat betekent dat je je binnen 8 dagen moest melden. Vanuit alle kanten kregen we hulp en spullen aangeboden en binnen 7 dagen reisden we af naar Pretoria! “
In Zuid-Afrika moesten Harry en Riana 3 weken blijven om daar alles te regelen. Gelukkig kregen ze daarbij hulp om bijvoorbeeld Ians paspoort te regelen, naar de rechtbank te gaan, ambassade te bezoeken etc.
Maar hoe kijken zij aan tegen de adoptiestop die onlangs nog afgekondigd was in Nederland? “Natuurlijk willen wij het allerliefste dat kinderen in eigen land geadopteerd kunnen worden en zijn we blij dat slechte adoptiebureaus aangepakt worden”, aldus Harry. Riana: “Maar als dat betekent dat een kind als het ouder wordt niet meer in een tehuis kan wonen maar op straat komt te staan, waarom is het dan niet goed om zo’n kind een kans te geven in een ander land?”
Ieder jaar gaan ze met Ian naar het WK-adoptievoetbal waar kinderen voetballen in een team uit hun eigen land en ouders elkaar kunnen ontmoeten. Dit jaar gaan Harry, Riana en Ian voor het eerst terug naar Zuid-Afrika. De plannen waren er al eerder, maar door corona moest deze reis een aantal keren uitgesteld worden. Heel bijzonder voor Ian om terug te gaan naar zijn geboorteland.
Hoewel ze dus veel vriendschappen in Oudewater hebben, gaan Harry en Riana iedere zondagmorgen naar de kerk in Harmelen. Het is een vaste gewoonte, die goed voelt. De kerk geeft verbinding met kinderen uit het dorp en dat geldt natuurlijk ook voor de volwassenen. Harry heeft 8 jaar in de kerkenraad gezeten als diaken en geeft nu leiding aan groep 7/8 van de zondagsschool. Riana bezoekt een paar ouderen namens het wijkteam en helpt graag bij het kinderfeest of kamp etc.
“Het bijzondere aan onze gemeente vind ik dat we een actieve gemeente zijn met relatief veel vrijwilligers. Dit jaar heb ik ook geholpen in het kerkenbos en daar zie je dan ook weer jong en oud samenwerken. Ik geniet ook van de diversiteit in de diensten en van de verschillende dominees die komen preken”, vertelt Harry.
Riana en Harry kiezen er bewust voor om positief te praten over de kerk en alles er omheen. Het woord is het belangrijkste en de andere dingen eromheen benaderen we liever positief, aldus Harry en Riana.
OP BEZOEK BIJ…..
Monique Kraal
Door José van Wijk
10 maart 2023
Via Utrecht, De Meern en Maarssen kwam Monique zo’n 20 jaar geleden terecht in Harmelen. Samen met haar twee katten Skippy en Spooky woont ze in een leuk huisje aan de Fuut. Het was even zoeken, maar door het straatnaambord dat Monique zelf geregeld heeft, was het snel gevonden.
Monique heeft vroeger meegewerkt in het koeriersbedrijf van haar ouders. Toen ze merkte dat de krantenbezorgers vaak wisselden in haar buurt en iedereen moeite had om nummer 7 te vinden, heeft ze een aanvraag gedaan voor een straatnaambord met daarop de nummers van het groepje huizen.
Ze is een bezige bij; werkt bij FermWerk op kantoor voor 24 uur, loopt de collecte voor de ZOA, gaat één keer per week bij haar zus eten en legt dan haar nichtje Marsha op bed. Ook gaat ze op vrijdag naar een dame van 85 jaar en doet wat spelletjes Rummikub. Ze koken samen en daarna kijken ze Flikken Maastricht. Daarbij heeft ze veel hobby’s, waaronder legpuzzels leggen van wel 1000 stukjes. Ook bakt ze graag, het liefste samen met haar nichtje. De cup cakes in de vorm van een schaapje waren een groot succes! De band met haar nichtje is erg sterk. Sinds 2015 past ze iedere week op haar nichtje omdat ze toen nog geen werk had. Ze vond het heel leuk om de ontwikkeling van Marsha te zien. In januari 2019 is haar zus ziek geworden en bleef Monique haar helpen.
Monique houdt ook van tuinieren. Ze zaait zelf haar groenten, in de hoop er over een tijdje af en toe van te kunnen eten, maar geniet ook van bloeiende planten.
Ze gaat graag naar Duitsland om te shoppen en boodschappen te doen. Uiteraard hoort een kopje koffie met wat lekkers er dan bij op zo’n dag. Dat deed ze altijd met haar moeder, maar sinds haar overlijden 4 jaar geleden gaat Monique meestal alleen, soms met haar zus en Marsha. Als herinnering koopt ze daar vaak nog een Offenkäse, die ze lekker laat smelten in de oven en met wat afbakbrood opeet. Ze heeft goede herinneringen aan die tijd en mist haar moeder heel erg.
Als single merkt ze dat het soms wel heel eenzaam is, zeker als ook je vader en moeder wegvallen. Monique zou graag iemand naast haar vinden die er voor haar is. “Af en toe is het wel moeilijk, dan bid ik voor anderen en wordt dat gebed verhoord, maar het gebed om een partner is nog steeds niet verhoord. Dan vraag ik me stiekem weleens af of ik nog wel een schaapje van de Goede Herder ben. Maar ik twijfel niet of God bestaat hoor!”, vertelt Monique.
“Aanvaarden dat het leven soms anders loopt, is best moeilijk. Ik heb 11 jaar in de bijstand gezeten en dat was ook heel zwaar. Ik ben nu heel trots op mijn baan bij FermWerk! Ik ben als administratief ondersteuner werkzaam, regel tolken als dat nodig is en zorg dat lijsten op orde zijn. Ik moet wel goed rekening houden met mijn energie, dus soms schiet het erbij in om naar de kerk of de kring te gaan”, zegt Monique. “Uiteraard probeer ik de dienst dan thuis te kijken.”
Ze gaat naar de wijkkring bij Wim en Elina Stoof en heeft het daar goed naar haar zin. Marius van der Beek was jarenlang haar wijkouderling en aan hem heeft ze warme herinneringen. Marius nam haar mee naar de kring, regelde bijvoorbeeld een aanhanger om spullen te verhuizen en nam haar mee naar de zondagmiddagbijeenkomsten. Daar voelde Monique zich helemaal thuis en die bijeenkomsten voelde als een warme deken. Dat mist ze weleens tijdens de reguliere kerkdiensten. Ze vindt het jammer dat dominee Heikoop weg is. Ze ging weleens op bezoek bij hem in zijn werkkamer.
Qua energie merkt Monique dat ze niet teveel prikkels moet hebben. In de tijd dat ze thuis zat zonder werk, heeft ze hulp gehad van een jobcoach. Op 95% van alle sollicitaties die ze deed, volgde een standaard afwijzing. Als ze dan vroeg wat de reden van afwijzing was, kreeg ze vaak geen reactie. Ze heeft een cursus weerbaarheid gedaan en wordt begeleid door een ambulant begeleider die tips geeft. Grote veranderingen vindt ze lastig en soms voelt het alsof ze voor alles moet vechten. In haar jeugd is ze veel gepest en dat speelt zeker ook nu nog mee.
Tijdens corona vond ze het moeilijk om de onlinediensten te volgen omdat ze weinig concentratie heeft. In die tijd heeft ze veel gewandeld. De eenzaamheid van corona hoopt ze niet meer mee te maken.
Monique: “Toen we in Maarssen woonden, gingen we naar de Ark. Sinds die tijd heb ik me altijd vastgehouden aan de zin ‘Ik ben de Goede Herder’ en dat hield me toen op de been met gepest worden, maar nu nog steeds!”
OP BEZOEK BIJ…..
De JEUGDRAAD
Door José van Wijk
29 maart 2023
Zoals de naam al doet vermoeden, is de Jeugdraad een overlegorgaan voor de jeugd, bestaande uit de jeugdouderling en een afvaardiging uit de gemeente. Vroeger was iedere club vertegenwoordigd, tegenwoordig zijn het gemeenteleden uit alle leeftijdscategorieën. Mark Oskam is voorzitter, Marco de Knikker jeugdouderling, Juliette de Vos, Marleen Westeneng, Diane Lam en Martine Burggraaf de betrokken gemeenteleden. De Jeugdraad organiseert niet zelf de clubs, maar is ondersteunend aan alle jeugdactiviteiten en ontwikkelt visie op het jeugdwerk.
Diane Lam werkt bij de Vijverhof en woont zo’n 7 jaar in Harmelen. Zij vindt het fijn om buiten haar werk ook andere mensen te spreken. De oproep van de jeugdraad om nieuwe leden kwam dan ook als geroepen. Marleen Westeneng is o.a. leiding van de Schatgravertjes. Martine is een betrokken moeder met kinderen in de tienerleeftijd en zit nu in de beroepingscommissie, zodat de nieuw te beroepen dominee ook informatie krijgt vanuit de jeugd.
Juliëtte is als jongere voor het eerst aanwezig bij de jeugdraad. Zij heeft zelf gemerkt hoe belangrijk het is dat jongeren elkaar buiten de kerk kunnen ontmoeten. “In mijn leeftijdsgroep was er toendertijd ineens niets meer, dan is het toch lastig om elkaar kerkelijk te blijven ontmoeten. Je moet zelf initiatief ontwikkelen om elkaar op te zoeken, maar dan is het makkelijker om met vrienden van sport of school af te spreken”, aldus Juliëtte.
Binnen het jeugdwerk zijn zo’n 50 gemeenteleden betrokken! Er is voor iedere leeftijdscategorie iets; Schatgravertjes, Solid Friends, Cathechesatie, Upstairs, Kinderfeest, Devotion, Alpha Youth, 23+-bijbelkring, Zondagsschool, Dienst met Kinderen, Creche, Kerk en School, Kind en Bid/Dankdag, Kamp 12- en 12+, ik vergeet vast nog wat….
Vrijwilligerstekort is zichtbaar in alle delen van de maatschappij en ook in onze gemeente. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die actief zijn voor de gemeente, zodat bijvoorbeeld ook dit jaar Kamp 12- kan doorgaan. Het kamp wordt georganiseerd op het Thor-korfbalveld. Dit betekent dat het voor gemeenteleden makkelijk is om qua tijd even iets kleins te kunnen doen. Dus als je je aangesproken voelt, meld dit dan even bij MarcoJ. Of zoals Marco het verwoordde: “Jeugdwerk is van ons allen, je voelt je sámen jong.”
Het vraagt veel afstemming om te kijken hoe een club loopt. Sommige jaren zijn er veel kinderen, andere jaren juist weer niet. Dan wordt er soms besloten om een club samen te voegen, zoals op dit moment gebeurt met Rock Solid en Solid Friends. Er passeren in de vergadering veel items, het één iets langer dan het andere. Er wordt o.a. gesignaleerd dat er voor de groep van 16+ op dit moment geen activiteit is. Een simpele opstart zou kunnen met eten en film, zodat zij het onderlinge contact niet gaan verliezen. Juist in deze leeftijd is gezelligheid en ontmoeting een eerste vereiste, inhoud volgt vanzelf.
Op de vraag van Marco waar je afgelopen week blij van werd op het gebied van jeugd, werd de jeugddienst van 26 maart jl. vaak genoemd. Geweldig om te zien dat de jeugd op zondagavond de kerk vult. Wilma en Marco de Knikker en Harry en Riane van Oosterom hebben met de jongeren gegeten en zijn daarna samen naar de kerk gegaan. Het zou fijn zijn als de nieuwe dominee affiniteit met jongeren heeft. Het is altijd jammer als een commissie hard aan het werk is geweest om een jeugd- of Kinderdienst te organiseren en dat dan de dominee blijft praten in ‘kerktaal’.
Marleen vertelde dat er ook bij de Zondagsschool groep1/2 weer een vast clubje is van zo’n 4 tot 6 kinderen.
De Jeugdraad houdt ook vinger aan de pols qua financiën. Een mooi voorbeeld is dat de boodschappen natuurlijk flink duurder zijn geworden het laatste jaar, maar dat de insteek blijft dat ieder kind mee moet kunnen op kamp, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld sportclubs. Mocht dit niet lukken, is er altijd overleg mogelijk.
Waarin we als kerk niet verschillen van de maatschappij, is dat we merken dat jongeren steeds mondiger worden. Wel kunnen we hier een verschil maken door als kerk in gesprek te gaan met de jongeren en hen te wijzen op goede omgangsvormen en onze waarden en normen te laten zien. Hierin kan de gemeente de leiding steunen met tips en tricks of door een extra paar helpende handen te zijn.
Ik kreeg nog een nieuwtje mee: het Kinderfeest staat gepland in het weekend van 8, 9 en 10 september. Hoe mooi dat ook dat weer georganiseerd kan worden!
Het werd een informatieve avond en ik ben dankbaar dat ik een kijkje mocht nemen in de keuken van het jeugdwerk en dit mag delen met de gemeente. Er wordt hard gewerkt door alle vrijwilligers om onze jeugd een plek te geven binnen de kerk. Jeugdraad, bedankt dat ik bij jullie vergadering mocht zijn!
Op bezoek bij...
Henk en Titia Mackloet
Door José van Wijk
21 februari 2023
Afgelopen maart waren Henk en Titia Mackloet 45 jaar getrouwd. Ze vertellen over hun huwelijk, waarin ze samen flink wat stormen doorstaan hebben. In 1994 is hun oudste zoon Rutger overleden door een treinongeluk. In die tijd was hun jongste dochter Liselotte nog maar 2 jaar en met al dat verdriet moest ook het gezin met oudste dochter Marie Claire en zoon Arthur draaiende gehouden worden.
Henk vertelt: “Als man en vrouw rouw je ieder op je eigen manier. Waar Titia soms overdag haar verdriet heeft kunnen delen met anderen, kwam ik ’s avonds thuis na een dag werken en wilde dan nog praten over Rutger. Het is goed om te beseffen dat de ander daar soms geen zin meer in heeft.” Titia vult aan: “Door veel te blijven praten en afstemmen met elkaar, kun je elkaar toch vast blijven houden.” Het lezen van het boek ‘Als ‘t kwaad goede mensen treft’ van Kushner heeft ook geholpen in deze moeilijke periode. Op advies van de huisarts is Henk halve dagen gaan werken, zodat ook hij tijd had om op zijn manier om te gaan met dit verlies. Hij heeft veel gewandeld en kon nu ook meer samen met Titia thuis zijn. Het advies van hun dominee toentertijd is heel helpend geweest. Hij zei: “Je mag naar God ook je boosheid uitspreken, dus schreeuw alles maar uit, al je verdriet, je vragen en je boosheid.”
Na hun verhuizing van Goeree Overflakkee naar Kamerik, waar Henk directeur van de Eben-Haëzerschool werd, werkte Titia bij het CNV. De kinderen konden na schooltijd vanuit hun huis het schoolplein oplopen, waar Henk aan het werk was. Titia heeft o.a. een sprekerstraining gevolgd en is in deeltijd aan de PABO op de Driestar in Gouda begonnen toen ze halverwege de 40 was. Dit was een pittige tijd; gezin, baan, studie en natuurlijk ook nog stage lopen. Maar het leerkracht zijn heeft ze altijd ontzettend leuk gevonden. Ze vindt het ook fijn dat de weeksluitingen bij Gaza weer begonnen zijn, na een stop in de coronatijd. Titia kookt en bakt graag, o.a. glutenvrije lekkers voor haar kleinkinderen en is een enthousiast verzamelaar van recepten. Ze houdt ook veel van sporten, zoals tennis.
Vanuit Kamerik zijn Titia en Henk in 2004 verhuisd naar Harmelen, omdat Henk een andere baan kreeg en niet meer in het huis van de school kon blijven wonen. Deze zomer hoopt hij met pensioen te gaan. Hij verwacht nog wel in verschillende commissies of besturen te blijven, maar kijkt ook uit naar wat meer vrije tijd.
Op mijn vraag aan Titia of Henk dan niet in een gat gaat vallen, begint ze te lachen. “Zeker niet! Henk gaat natuurlijk uit van meer vrije tijd, maar verwacht nog wel betrokken te blijven bij een aantal commissies of besturen. Daarbij zwemt hij 3 keer in de week ’s ochtends en passen we op maandag op de kleinkinderen. En we houden ook erg van op vakantie gaan, dus we gaan ons zeker niet vervelen! Afgelopen jaar zijn we naar Albanië gegaan, daarvoor al backpackend (dus met rugzak☺) door Thailand gereisd. Dit jaar hopen we naar Montenegro te gaan. We zoeken altijd landen uit die niet té toeristisch zijn. Albanië is bijvoorbeeld nog echt een land in opbouw. We zijn altijd nieuwsgierig naar de plaatselijke bevolking en hun gewoonten”, vertelt Titia enthousiast. Door de komst van kleindochter Rosalie met achondroplasie (dwerggroei red.) hebben ze gemerkt hoe goed de gezondheidszorg is in Nederland. “Kleinschalige zorg zoals gegeven wordt in een medisch kinderdagverblijf en waar alle therapeuten en psychologen voorhanden zijn, is toch wel uniek”, vertelt Titia.
Sinds het begin van zijn loopbaan is Henk betrokken geweest bij het onderwijs. Eerst als leerkracht, later als directeur en als bestuurder. Op dit moment is hij voorzitter van het college van bestuur van LOGOS, een stichting waar 16 christelijke scholen onder vallen. Henk is een echte verbinder; hij bewaakt doelen en visie en ondertussen probeert hij iedereen aan boord te houden door helder te communiceren. Deze vaardigheid gebruikte hij ook in zijn 8 jaar als voorzitter van de kerkenraad en nu ook in de beroepingscommissie.
Henk: “Het zal nog een flinke klus worden om een dominee te beroepen, omdat er weinig beroepbare dominees zijn en veel vacatures. Juist in een tijd van vacant zijn is het belangrijk dat je je als gemeente met elkaar verbonden weet, ondanks verschillen. Familie en gemeenteleden kies je niet zelf uit, zoals je je vrienden kiest. Daarom is het belangrijk om als gemeentelid daadwerkelijk actief onderdeel uit te maken van de gemeente. Het gaat ten diepste niet om religie, maar om geloof en relatie!”
De SCHATGRAVERTJES
Door José van Wijk
bezoek op 20 februari 2023
Als je geen kinderen meer hebt in de leeftijd van groep 5 t/m groep 8, ben je je niet zo bewust van de activiteit op de maandagavond in het Trefpunt. Er heerst een gezellige sfeer, lekker veel lawaai en een geur van lijm en hout. Het is de twee-wekelijkse avond voor de Schatgravertjes. Van 18.45 tot 20.00 uur is er een groep van ca. 50 kinderen intensief aan het knutselen, na het luisteren naar een boodschap uit de bijbel, een verhaal of gedicht.
Als ik een beetje rondvraag bij de kinderen wat ze het leukste vinden aan deze avonden, komt bij iedereen wel naar voren dat het knutselen zo leuk is. Een aantal doen dat thuis niet en bij Schatgravers worden altijd uitdagende knutsels bedacht. Ronduit favoriet is het maken van slijm geweest, vraag maar eens na aan een kind in de kerk.
Daarover gesproken trouwens, ruim de helft van de kinderen is niet regelmatig in de kerk te vinden maar wel op de club! Het is een laagdrempelige manier voor kinderen om vriendjes en vriendinnetjes van school mee te nemen. De kosten zijn 1 euro per avond en 15 euro voor het hele seizoen.
Zoals overal is er altijd leiding tekort, alhoewel er nu een leuk team is voor de Schatgravertjes. Er is voor iedereen een plekje waar hij of zij zich thuis voelt, of je nou iets met knutselen hebt of met het voorbereiden van het bijbelstukje.
Renske Oskam vertelt: “Ik ben helemaal niet zo’n knutselaar, maar ik zie hoe leuk mijn jongens het vinden om hiermee bezig te zijn. Regelmatig zorg ik voor het stukje vooraf aan het knutselen. Ook heb ik regelmatig met de ouders van de kinderen contact via de app. Afhankelijk van de dynamiek in de groep wordt het stukje interactief of per avond een langer of korter stukje. Zo heeft iedereen de kans om mee te werken en zijn talent in te zetten voor de jeugd”. Kees Lekkerkerker en Daniel Lam voegen daaraan toe dat zij knutselen leuk vinden en dat zij het leuk zouden vinden als ook ouders van de kinderen een avond mee zouden helpen. Ieder extra paar handen tijdens het knutselen (en opruimen J) is meegenomen natuurlijk. Deze avond is ook zoon Koen meegekomen om te helpen. Dat vinden de meiden van groep 8 natuurlijk leuk!
Jan Burggraaf vertelt dat er op de tafels in de jeugdruimte platen geregeld zijn door Bastiaan Langerak, ter bescherming van het meubilair. De grote zaal van het Trefpunt werd eerst ook gebruikt vanwege de grootte van de groep kinderen, maar soms is het erg lastig om die weer schoon op te leveren. Glitters zijn favoriet bij het versieren van een werkstuk maar minder favoriet bij het schoonmaken… Nu wordt de jeugdruimte en een klein zaaltje gebruikt op deze maandagavonden.
Deze avond heb ik Marleen Westeneng niet gezien, zij wisselt beurten met Renske, zodat beiden niet iedere tweede maandag aanwezig hoeven te zijn. Monique van Rooijen is druk aan het helpen bij groep 5. Monique vindt het vooral leuk om de kinderen te helpen bij de knutsel en hun verhalen aan te horen. Ook wordt er regelmatig geholpen door een broer of zus van de kinderen.
Als ik Saskia Voorbij vraag hoelang zij al Schatgravertjes doet, antwoordt zij: “Geen idee, ik doe het al vele jaren en het voelt helemaal niet lang. Ook voor mij is het leukste om de kleine gesprekjes te hebben met de kinderen tijdens het knutselen. Lief en leed kan dan even de revue passeren, heel waardevol om hier als leiding bij betrokken te mogen zijn!”
“In de afgelopen periode hebben we een grote hoeveelheid knutselmateriaal gekregen via een gemeentelid waarvan een kennis een groothandel had in schoolmaterialen. In de jeugdruimte gebruiken we hiervoor een kast en door het materiaal kom je ook weer op ideeën”, aldus Kees.
Het seizoen duurt van september tot mei en tijdens het seizoen wordt Sinterklaas en Kerst gevierd met elkaar. De laatste avond is altijd een spelletjesavond geweest, maar de laatste twee jaar is het helemaal leuk; de brandweer van Harmelen stuurt een auto naar H2O en de kinderen mogen daar op het veldje zelf spuiten, hoe gaaf!
Bent u nieuwsgierig geworden of wilt u wel eens een avondje meehelpen? U kunt altijd één van de teamleden vragen wanneer de volgende Schatgraversavond is. ‘Team Schatgravers, bedankt dat ik een kijkje mocht nemen bij jullie!’
Kitty, Arie, Bas, Isa en Noa Verdugt
Door José van Wijk
23 januari 2023
Kitty Lekkerkerker is opgegroeid op het melkveebedrijf van haar ouders aan de Gerverscop. Net als vroeger gaat Kitty graag naar de dorpskerk. De kinderen vinden er hun vriendjes en vriendinnetjes van school die ook naar de zondagsschool of Schatgravers gaan. Isa (groep 2) vindt het weleens spannend om naar de zondagsschool te gaan, maar gelukkig is de zus van Kitty, Rosemary met haar dochter Emelie leiding bij de zondagsschool en maakt dat het makkelijker om toch te gaan.
Haar ouders hebben haar en haar twee zussen geleerd dat het geloof hoop, liefde en troost geeft, maar dat je ook altijd een eigen verantwoordelijkheid hebt om kritisch te zijn op wat mensen jou vertellen of leren. Haar moeder zei regelmatig: “haal uit de dienst datgene wat je aanspreekt”. Af en toe heeft dit geleid tot mailwisselingen met de dominee of veel vragen voorafgaand aan de doopdiensten van de kinderen. Kitty vindt het fijn dat gesprekken open gevoerd kunnen worden en gaat graag naar de kerk vanwege de energie die daar is en om te zingen. Af en toe heeft ze wel moeite met het “moeten” en de rigide regeltjes van de kerk.
Op haar opleiding tot Jungiaans therapeut heeft ze de kracht van de bijbelse symboliek ervaren. Voor de start van de opleiding werd ze gewaarschuwd dat de opleiding ook je geloof aan het wankelen zou kunnen brengen. Gelukkig is dat niet zo en heeft ze juist daardoor een extra dimensie gekregen. Door haar opleiding is ze de kerk als instituut iets minder gaan waarderen, daarentegen is de gemeenschap belangrijker geworden.
De visie van Carl Jung behandelt het bewuste en onbewuste in de mens, het licht en de schaduwkant. In de schaduwkant vind je de pijn en de overlevingsmechanismen die mensen hebben opgebouwd. “Ik vind het waardevol als mensen een traject met zichzelf durven aan te gaan en zich verder ontwikkelen”, vertelt Kitty. Op basis van deze gesprekken hoopt Kitty haar Christenzijn mee te geven in thema’s als zingeving. “Misschien moet ik nog wel wat ouder worden om dit thema verder uit te diepen”, vertelt Kitty. ‘Heb je naaste lief als jezelf’ is belangrijk in de therapie. Vooral het jezelf liefhebben met verdriet, depressie en trauma is moeilijk. “ Het klinkt makkelijk om jezelf lief te hebben, maar dat is een lastige opgave voor veel mensen”, aldus Kitty.
Ze werkt 3 dagen als therapeute en ondersteunt tijdelijk bij het Jungiaans Instituut waar zij de opleiding heeft gevolgd. Daarnaast is Kitty lid van de ouderraad van de Fontein omdat ze het fijn vindt om betrokken te zijn bij de school van haar kinderen.
De afgelopen twee jaar heeft ze met plezier de podcast moeder-worden gemaakt, een serie verhalen over het moederschap, gericht op inzichten, kennis en bewustwording (www.moeder-worden.nl/podcasts).
Zoon Bas zit in groep 5 en is met zijn klas op bezoek geweest bij de Open Poort in het kader van de Kerk- en Schooldienst. Hij vond dit heel leuk omdat je aan de dominee alles mocht vragen. Er is wel één vraag waar hij nog een antwoord op wil: “waarom draagt de dominee altijd zo’n pak?”. Misschien kan de nieuwe dominee daar een keer antwoord op geven J.
Kitty en Arie zijn getrouwd door ds. Ruben Werrie in de periode na het vertrek van dominee Van der Dussen. Dit hebben zij als heel fijn ervaren.
Arie, die werkt bij de Rabobank, was er tijdens mijn bezoek niet, maar Kitty vertelt dat Arie het lastig vindt als een preek lang is. Hij vindt het plezierig om onlinediensten mee te maken. Als Arie vertelt aan Isa dat Jezus in de hemel woont, krijgt hij van haar te horen dat Jezus in je hartje woont, een mooie symbolische omschrijving. “Want wanneer Jezus in je hart woont, is het wellicht nog moeilijker om jezelf lief te hebben. Kinderen ervaren dit gelukkig vaak van nature, maar hoe ouder we worden, hoe meer beschermingmechanismes hier bovenop komen”, legt Kitty uit.
Al met al is Kitty met haar gezin blij dat er tijdens de coronatijd snel een oplossing gevonden werd dmv online-diensten. Ze vinden het ook fijn dat er uit Op Toonhoogte en Opwekkingliederen gezongen kunnen worden. Thuis zingen ze ook graag opwekkingsliedjes mee van een Spotifylijst.
Nog even over de kerkdiensten: “Het liefste hoor ik preken die krachtig en kort zijn, met meer symboliek en met een balans tussen lichte preken en preken over zondig zijn”, vertelt Kitty. “Maar al met al is het fijn om op zondag naar de kerk te kunnen gaan in het eigen dorp!”
Joost, Lisette, Mees en Seth de Visser
Door José van Wijk, 30 november 2022
Zoon Seth lag al op bed, maar de bijna 12-jarige Mees voegde zich gezellig bij het gesprek. Mees gaat op zondagen graag mee naar de kerk, vooral als hij zich met de techniek mag bezighouden. Meestal vindt hij de preek en de lange bijbelteksten moeilijk. Dat ervaart hij bij Devotion juist niet; daar geniet hij van de spreker en luistert hij graag naar de getuigenissen die gegeven worden. Zijn eigen opa heeft vlak voor zijn sterven ook nog een getuigenis gegeven en tegen Mees gezegd “blijf dicht bij de Heer”. Dit heeft grote indruk gemaakt. In een kerstdienst in de kerk speelt Mees graag piano, samen met Seth die drumt.
In de jeugd van Lisette was er altijd een vast vertrouwen op God in het gezin. Er werd regelmatig over het geloof gesproken en het hoorde er gewoon bij. Lisette heeft zelfs nu nog de hechte vriendengroep uit haar jeugd om zich heen, waarmee ze eens in de 3 weken afspreekt en waar ze dingen delen en voor elkaar bidden.
Bij Joost waren er geen uitgesproken geloofsgesprekken met zijn ouders, maar vanaf zijn 16e ging het gezin naar de In de Ruimte in Soest, een evangelische geloofsgemeenschap. Joost heeft de kinderkoren van Elly en Rikkert op de piano begeleid en daar ervaarde hij een gevoel van passie en echtheid in spreken. Hij heeft nog steeds goede herinneringen aan de kinderkampen die georganiseerd werden.
Vlak voor de coronajaren kreeg Joost een burn-out. De eerste drie maanden heeft hij alleen kunnen slapen en was herstellende toen de kinderen en Lisette door de lockdown van huis uit hun schoolwerk moesten doen. Gelukkig zijn Mees en Seth zeer zelfstandig en hadden ze hun huiswerk snel af, zodat ze samen met de andere kinderen in het hofje lekker buiten konden gaan spelen. Seth startte juist in groep 3 met lezen en schrijven en had daar natuurlijk nog wel ondersteuning bij nodig, die Lisette goed kon geven na haar 13 jaar ervaring als kleuterjuf. Zij is nu alweer 5 jaar adjunct-directeur en in die functie heeft zij ook ervaren hoe moeizaam het kon gaan in andere gezinnen tijdens de lockdowns. Zelf volgde ze in de eerste lockdown ook nog een opleiding tot schoolleider en was Joost nog niet helemaal hersteld van zijn burnout. De coronatijd was dus best intensief. Gedurende de coronajaren zijn er minstens 700 kerken in een hoog tempo overgegaan op onlinediensten en kerkTV en groeide het bedrijf van Joost, Schaapsound, als kool.
Door zijn werk komt hij in veel verschillende kerken en kan hij ook genieten van allerlei muziek, van het op hele noten zingen tot een complete band in de kerk. Hij reist veel uren met de auto en dan luistert hij naar een podcast, preek of muziek.
Joost en Lisette hebben elkaar via de christelijke datingsite Funky Fish ontmoet. Eigenlijk waren ze al verliefd geworden door de vele gesprekken en appjes vooraf voordat ze elkaar in het echt gezien hadden.
Joost en Lisette uiten de wens om onderdeel te zijn van een warme gemeente. ‘We kiezen er bewust voor om in het dorp zelf naar de kerk te gaan.”, vertelt Joost. “De kinderen ontmoeten hun klasgenootjes hier ook op zondag en dat is waardevol. We voelen ook een verantwoordelijkheid om onderdeel van de gemeente te zijn in deze kerk, al vinden we het lastig dat sommige stappen zo traag worden genomen.” Joost heeft 6 jaar in de kerkenraad gezeten en vond dat daar af en toe best ingewikkeld.
“Onze gemeente telt meer dan 1000 ingeschreven leden maar er rust een grote belasting bij een klein aantal actieve leden. Het is niet fijn dat er relatief weinig vrijwilligers zijn en het is zeker ook niet goed dat één vrijwilliger bijvoorbeeld 8 functies gaat vervullen. Dan loopt er ergens iets scheef”, vertelt Joost.
Het samen gemeente hebben ze zeker ervaren tijdens het ziekzijn en overlijden van de vader van Lisette, Marius. “Er was zoveel aandacht en zorg voor mijn moeder en vader, geweldig!” zegt Lisette. “Maar ook wij kregen kaartjes en aandacht.”
“Met de komst van een nieuwe dominee hopen we dat meer mensen zich thuis gaan en blijven voelen in de kerk en dat we samen kunnen zoeken naar dat wat mogelijk is en naar wat ons verbindt”, aldus Joost en Lisette.
Nico en Jannie de Boo
Door José van Wijk, 29 november 2022
Dominee Nico de Boo is bij ons in Harmelen bekend als bijstand in het pastoraat. Zijn vrouw Jannie vergezelt hem vaak tijdens de zondagse preekdiensten en vroeger als gemeentepredikant als het enigszins kon bij een geboortebezoek.
Hun gezamenlijk leven start op een woonboot in Leiden. Aan de universiteit van Leiden studeerde Jannie medicijnen en Nico wis- en natuurkunde. Nico wordt, na een tijd als kernfysisch onderzoeker, leraar in Alphen. Na de geboorte van hun tweede kind verhuizen ze naar Koudekerk, waar Jannie een nieuwe studie Engels start. Tegelijkertijd begint Nico uit interesse aan de studie theologie in Leiden. Met twee bureaus tegenover elkaar studeren ze samen. Het verlangen groeit bij Nico om predikant te zijn
Als een wetenschapper met geloof bezig is, brengt dat altijd wel een spanningsveld met zich mee. Dominee de Boo: “Mijn denken staat nooit stil. Ik vind het interessant om na te denken over hedendaagse issues en die te zien in het licht van het geloof. Soms lijkt het wel alsof de kerk met thema’s bezig is die jaren daarvoor al maatschappelijk besproken werden.”
“Nu ik met emeritaat ben, ben ik vrijmoediger geworden in het gesprek met de ander, zowel op bezoek als op de kansel. Het pastorale werk maakt mij niet somber, ziekte en sterven hoort ook bij het leven en ik vind het zeer waardevol om daarbij te mogen zijn. Zingen en bidden bij een sterfbed, ik hoop dat er ook iemand voor mij is als de tijd daar is,” aldus de 75-jarige Nico.
Waar hij eerst veel avonden op pad was, genieten Jannie en hij van de rust om ’s avonds lekker op de bank met een dekentje te gaan zitten lezen. Daarbij is er meer tijd gekomen om te klussen; Marktplaats wordt afgespeurd, de warmwatervoorziening in huis wordt aangepakt, een tuinkamer is aan het huis gebouwd en een zwevend toilet staat nog op de planning.
Jannie is ontroerd als ze vertelt over haar hartoperatie. “Na een fietstocht langs de Elfsteden besefte ik ineens dat de jarenlange problemen die ik had niet aan mijn longen te wijten waren, maar aan mijn hart. Na een snel bezoek aan het ziekenhuis mocht ik niet meer naar huis, mijn kransslagader was bijna dicht. God heeft mij na de operatie een nieuw, tweede leven gegeven. Mijn fysieke én mijn geestelijk hart zijn gespaard. Ik heb het nodig om iedere dag te horen van de genade van God, omdat ik in mijn jeugd alleen maar hoorde dat we nooit zeker weten of we gered zijn.” Nico noemt dat geloof ‘ernst & angst’. Het doet me nog steeds verdriet dat mijn moeder tot aan haar dood niet zeker wist gered te zijn,” vertelt Jannie. “Gelukkig kwam ik zelf al jong door de christelijke studentenvereniging (CSFR) in Leiden in contact met medestudenten waar ik mijn twijfel en vragen kwijt kon.”
Dit jaar zijn Jannie en Nico 55 jaar getrouwd en staan op de familiefoto 6 zonen en 1 dochter met gezamenlijk 21 kleinkinderen. Onlangs is het eerste achterkleinkind geboren. Zoals ieder gezin heeft ook hun gezin te maken met kerkverlating, ongeloof, samenwonen en scheiding.
“We hebben onze kinderen altijd de gelegenheid gegeven om eigen keuzes te maken, ook al waren dat soms niet onze keuzes,” vertelt Jannie. “Nico werd in zijn jeugd al gestimuleerd om andere kerken te verkennen.”
De laatste jaren voor haar pensionering heeft Jannie zich nog de Hongaarse taal eigen gemaakt en heeft ze een opleiding tot secretaresse gevolgd. Het was fijn om even geen ‘vrouw van’ te zijn, maar zelf iets te doen. Na jaren gewerkt te hebben als directiesecretaresse is ze als zelfstandig notulist met veel plezier gaan werken voor diverse organisaties.
Nico heeft makkelijk contact met jong en oud. Zijn oproep aan jongeren is om vooral te blijven zoeken naar je houvast en je daarbij niet te laten afleiden. “God heeft hart voor mensen, dat is de kern van de bijbel en ik mag daar wat van uitdelen. Ik heb weleens het verwijt gekregen dat ik vooral oog had in een gemeente voor de mensen aan de rand van de kerk en gemeenschap. Maar als christen ben je een soort tegenmens, de liefde van Christus dringt mij om voor de ander te zorgen. Christen zijn overkomt je, dat kan je niet afdwingen.”
Zoals Jannie het kort en bondig verwoordt: “Lees je bijbel en bid elke dag, want hoe kan je anders zonder kennis God leren kennen?”
Jan Kwantes
Door José van Wijk, 28 september 2022
In 2013 zijn Jan en zijn vrouw Adry Mary verhuisd van Harmelen naar Woerden. Zij waren in Harmelen zeer actief in onze gemeente; Adry Mary was o.a. organiste, zondagsschoolleiding en deed bezoekwerk bij Nieuw Batestein. Jan is o.a. 14 jaar ouderling geweest, actief in het jeugdwerk (club Jonathan, wie kent het nog?) en heeft veel werk verzet voor de classis. Jan kreeg een lintje voor het vele vrijwilligerswerk dat hij gedaan heeft voor de kerk.
Door in Woerden te gaan wonen, hebben ze ook de beslissing genomen om daar kerkelijk verbonden te zijn. Hij mist nog wel de overzichtelijkheid van een dorpsgemeente. De betrokkenheid bij Harmelen is gelukkig gebleven. Verjaardagen, bezoekjes en af en toe een online dienst volgen maakt dat de nu 84-jarige Jan zich nog betrokken voelt en mee wil doen aan de rubriek ‘Op bezoek bij‘.
Na een aantal jaren van ziekte door dementie is in 2017 zijn vrouw Adry Mary overleden. In ons gesprek spreekt Jan vol liefde over haar en geeft aan dat het zware jaren zijn geweest. Gelukkig bleef ze Jan tot het einde toe herkennen en kon ze hem ook nog vermanen als hij verdrietig vroeg wie er dan voor hem zou zorgen als zij er niet meer zou zijn. “Dan zorgt God voor je!”, kon ze dan nog met priemende wijsvinger tegen hem zeggen. Op de rouwkaart stond dan ook de tekst uit Psalm 56 “Dit weet ik: dat God met mij is”. Jan vertelt dat de ziekte dementie rouw bij leven inhoudt. “Je verliest iedere keer een stukje van de persoon die je liefhebt”, zegt Jan. “Maar het is bijzonder om te merken dat ze nog wel liederen voluit mee kon zingen. Hoe belangrijk is het niet om door herhaling liederen uit je hoofd te kennen en dus op latere leeftijd of bij ziekte erdoor bemoedigd te kunnen worden?”, aldus Jan. “Ik ben opgegroeid met de Statenvertaling en die woorden spreken mijn hart aan. Door het kennen van de bijbelverhalen en teksten kon ik soms ook Adry Mary opbeuren als ze verdrietig was over haar ziekzijn.”
Jan is van oorsprong leraar Bouwkunde maar heeft een grote belangstelling voor geschiedenis. In 2012 heeft hij een boek geschreven, ‘Rondom het Woord’, dat in eerste instantie over de geschiedenis van het gebouw van de Hervormde Kerk in Harmelen zou gaan, maar al schrijvende wilde hij de kerkelijke gemeente erbij betrekken. “Want wat is een kerkgebouw zonder gemeente?” vroeg Jan zich af. “Belangrijk detail in het boek is de insteek van dominee Van den Heuvel. Zijn wens was om de saamhorigheid onderling te versterken. En in tijden van vacant zijn mag dat ook nu weer de wens zijn voor een volgende dominee. Ik vergelijk het met een huwelijk: je houdt van elkaar maar je bent niet hetzelfde. Je moet moeite doen om elkaar te blijven begrijpen. Meeleven met elkaar en onderling contact is heel belangrijk, dat bouwt een gemeente.
Eén feitje dat ik geleerd heb tijdens mijn gesprek met Jan wil ik jullie niet onthouden: ons kerkblad heet ‘Op de Hoogte’ en ik ging ervanuit dat het zo heet omdat we door het blad op de hoogte gehouden worden van allerlei zaken aangaande de gemeente. Maar de naam geeft ook aan dat onze kerk op een verhoogde stroomrug van de rivier de Oude Rijn staat, we staan dus op hoogte. J
Op de vraag hoe het nu met hem gaat, antwoordt hij ‘Eben Haëzer’ (tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen) en vertelt Jan dat het moeilijke jaren zijn geweest na het overlijden van Adry Mary. “Het verdriet als een partner overlijdt, is niet voor te stellen als je het niet meemaakt”, zegt Jan. “Gelukkig ben ik in contact gekomen met een hulpverleenster en zij adviseerde mij om een brief aan mijn overleden vrouw te schrijven. Hierdoor kon ik alle verdriet van mij afschrijven en heeft het mij weer een beetje op weg geholpen. Eén brief was trouwens niet voldoende, het werden er zelfs twee”, vertelt Jan. “Zelf ben ik nu 84 jaar en is mijn leven ook niet meer zo oneindig. Maar als oude mensen soms verzuchten of het leven nog wel zin heeft, antwoordde ik altijd ‘al zou ik niets meer kunnen door ziekte of ouderdom, ik blijf altijd nog een biddende vader!”
Op bezoek bij…..
Michiel en Lianne van Dam-Lekkerkerker
09-2022 door José van Wijk
Michiel is een echte Harmelenaar en werd al vroeg “meegesleept” naar de kerk, toen de Open Poort. Zodra het niet meer hoefde, ging hij niet zo vaak meer naar de kerk en verdiepte hij zich niet echt meer in het geloof. Lianne en Michiel hebben elkaar op wintersportvakantie ontmoet. In 2005 kon de zus van Michiel wegens zwangerschap niet mee en zo ging Michiel in haar plaats. Tijdens hun verkering hadden ze gelijk goede gesprekken over van alles en nog wat en hierdoor is Michiel weer op de weg van het geloof gekomen. Voor hem is het belangrijk dat er in de preken een diepgang zit, gebaseerd op de bijbelse waarheden.
Lianne werkt sinds drie jaar als beleidsadviseur voor het kenniscentrum bij stichting Timon, een christelijke zorgorganisatie. Ze draagt met haar adviezen bij aan het doorontwikkelen van de kwaliteit van de geleverde zorg. Het was niet persé een specifieke wens om bij een christelijk bedrijf te gaan werken, maar Lianne ervaart het wel als heel positief. “Mijn collega’s komen uit heel diverse geloofsgemeenschappen en de gesprekken verruimen mijn blik op het geloof en kerk”, vertelt Lianne. “Daarbij hebben sommige collega hulpverleners ook een andere culturele achtergrond, wat in mijn ogen meerwaarde heeft voor de zorg.”
In 2005 is Lianne met de jongeren uit Harmelen naar Lesotho gegaan als afsluiting van de Youth-Alpha periode. Ze kijkt nog steeds heel positief terug op de reis en realiseert zich dat ze iets heeft meegemaakt wat je als gewone toerist niet kunt bereiken.
Michiel werkt voor zijn eigen bedrijf in de IT, dat betaalsystemen en loyaltypassen (spaarpassen e.d.) levert. Hij is van oorsprong elektrotechnicus maar vliegt nu de hele wereld over voor zijn eigen bedrijf. Michiel werkt veel vanuit huis en Lianne heeft ook een fijne werkplek thuis. Toch was het in de coronajaren wel flink aanpassen, alleen al vanwege het thuiszijn van de kinderen.
In 2011 zijn ze getrouwd en wonen sindsdien in Vleuten. Ze hebben een zoon en dochter, Jonathan en Meike, respectievelijk in groep 4 en groep 6. De kinderen komen altijd enthousiast terug van de zondagsschool. Op school ontmoeten ze niet veel kinderen die naar de kerk gaan. De gezinnen uit de wijk en school die wel naar de kerk gaan, verspreiden zich over de diverse kerken in de omgeving.
“In onze kerk in Harmelen zou ik het fijn vinden als er een bepaalde traditie blijft, maar ook dat er iets meer vrijheid en diversiteit komt in liturgie en beleving. Op onze trouwdag hoopte ik op iets meer laagdrempeligheid in de dienst voor mijn toenmalige collega’s en vrienden. Je wilt zo graag iets van het geloof meegeven in zo’n dienst”, vertelt Lianne.
Michiel: “Kerkdiensten aanpassen naar ieders wens lukt toch niet, dus je kunt maar beter helder verwoorden wat je gelooft. Je moet niet bang zijn om de inhoud helder te delen. Als iemand nieuwsgierig wordt, is het wel belangrijk om dan een open kerk te zijn, zodat men contact durft te leggen en vragen kan stellen.”
In het weekend van 16/17 september werkte Lianne mee aan het Kinderfeest. “Het is bijzonder om zoveel kinderen uit het dorp en uit de verschillende kerken bij elkaar te zien. Hier brengen we de boodschap van God helder maar wel op een laagdrempelige manier. Deze keer wordt er gelijktijdig op zaterdag een rommelmarkt georganiseerd op de parkeerplaats van de Kloosterhoeve. Ik ben benieuwd of hierdoor nog meer kinderen en ouders ons weten te vinden”, aldus Lianne.
Martina en Tyrone McKnight, Lucie & Aimée
Door José van Wijk 27 augustus 2022
Sinds een jaar of drie bezoeken Martina en Tyrone onze gemeente in Harmelen. Zij wonen in Vleuten maar hun kinderen Lucie en Aimée zitten vanaf groep 1/2 op de basisschool de Fontein. Voor de kinderen vinden zij het heel fijn als zij ook op zondag hun schoolvriendinnetjes kunnen ontmoeten in de kerk.
Martina en Tyrone komen uit Zuid-Afrika en zijn na hun studie in 2009 getrouwd in Johannesburg. Beiden hebben chemische technologie gestudeerd. Tyrone werkt sinds 2013 in Nederland als chemical engineer in Amsterdam en Martina hoopt per 1 oktober van baan te wisselen als directeur bij een Amerikaans technologie bedrijf. In de coronaperiode is de vader van Martina overleden, wat een hele moeilijke tijd was. Ook hebben ze gemerkt hoe goed het is om meer thuis te kunnen werken en meer van de kinderen mee te maken. Tyrone reist voor zijn werk regelmatig naar Qatar. De nieuwe baan van Martina geeft hopelijk de mogelijkheid om deels vanuit huis te werken en deels op reis te moeten gaan.
In respectievelijk 2013 en 2014 zijn Lucie en Aimée geboren. In coronatijd zijn de meiden gedoopt. De kinderen konden goed meedenken of zij zelf gedoopt wilden worden. Lucie houdt erg van tekenen en zit op tekenles, daarbij speelt zij ook piano in Het Klooster in Woerden. Aimée houdt van dansen en gitaar spelen. Beiden zitten in de winter op schaatslessen bij SHV Woerden, en gedurende het hele jaar op zwemles.
Door corona en fulltime banen is het in de afgelopen jaren moeilijk geweest om zich echt verbonden te weten aan de gemeente. Ze hopen nu door de normale kerkdiensten en het meewerken op de zondagsschool (groep 5 en 6) ook in Nederland een fijne groep gelovigen te kunnen ontmoeten.
Tyrone vertelt: “Doordat Nederlands niet mijn moedertaal is, vind ik het lastig om mijn gedachten en gevoelens goed uit te drukken. Ik voel daarom een terughoudendheid om contact te leggen, omdat ik niet zeker ben of ik wel voldoende kan bijdragen aan het gemeentezijn”. Binnen zijn werk is een internationale groep gelovigen die elkaar regelmatig ontmoeten.
In zijn studietijd was Tyrone verbonden aan New Covenent Ministries, een geloofsgemeenschap met andere jongeren rondom de bijbel en geloof. Hij vindt het heel belangrijk dat preken gebaseerd zijn op de bijbel. In die tijd deden zij als groep ook een aantal keren een evangelisatie-actie.
Martina heeft door het contact met Tyrone het geloof weer omarmd, na een moeilijke periode in haar jeugd.
Tijdens hun huwelijk hadden zij in Zuid-Afrika een hechte gemeenschap van ca. 20 personen waar ze lief en leed mee deelden. Na veel gebed was er vrede om ontslag te nemen van hun banen in Zuid-Afrika en voor de kinderen een andere toekomst te zoeken in Europa.
Uiteraard heb ik nog gevraagd hoe het is om als nieuwelingen in onze kerk te komen en of ze nog tips hebben voor ons om een open en gastvrije gemeente te zijn.
Ze ervaren het als heel positief dat er in de kerk aandacht is voor de kinderen en dat de speciale zondagsschooldienst met kerst zo bijzonder was.
“Het was zo fijn dat er voor ieder kind een boekje of kadootje was, of je nou wel of niet de zondagsschool bezoekt”, vertelden Martina en Tyrone.
Martina vertelt ook nog: “Bij onze eerste keer kerk in Harmelen waren we onder de indruk van de hoeveelheid boekjes die gebruikt werden. We snapten niet helemaal waar de letters “TH” voor stonden. Gelukkig was er een lieve dame in de bank die het ons allemaal uitlegde”.
Peter en Gré van der Wel
Door José van Wijk 11 mei 2022
Dat Peter en Gré sociale mensen zijn, blijkt wel uit hun betrokkenheid bij de diverse taken die ze in de afgelopen jaren ondernomen hebben. Tienmaal op transport naar Roemenië, schoolbestuur, kerkenraad, zomaar een greep uit de diverse activiteiten van Peter. Maar ook voor Gré is het belangrijk om onder de mensen te zijn; bij het organiseren van open ochtenden voor vrouwen en natuurlijk bij het Christelijk gemengd koor van Harmelen. Gré zingt al sinds haar 14 of 15e jaar bij het koor. Toentertijd woonde ze op de ouderlijke boerderij en de oude meneer Jaap van Donselaar (voor sommigen onder ons nog een goede bekende) vond het maar niks dat “die meiden verpieterden op de boerderij” en nodigde hen uit om te komen zingen. Gré is nooit meer weggegaan en zingt nu al meer dan 50 jaar mee! Door corona is het ledenaantal zeker verminderd en dat is erg jammer. Gré heeft het zingen en oefenen met het koor echt gemist in de corona tijd. In september 2021 startte het weer met diverse maatregelen en gelukkig is het vanaf maart 2022 weer normaal. Donderdagavond is de vaste oefenavond en dit kon goed gecombineerd worden met het kerkenraadswerk van Peter.
Peter is van 2006 tot 2016 ouderling geweest en nu nog steeds bezoekbroeder. “In die jaren bouw je toch een band op met mensen en ik wilde graag het contact behouden”, vertelt Peter.
In corona tijd hebben ze ook samen in de cantorij gezongen. “Wij zijn echte kerkmensen en hebben een enorme liefde voor de kerkgang. Dus op deze manier konden we toch iets vaker naar de kerk. Maar wij misten het contact na de dienst heel erg. Online hebben we ook kerkdiensten gekeken, maar dat ervaarden we toch als afstandelijk. Het is natuurlijk wel handig als de kleinkinderen iets deden in hun kerkdienst, dan keken we graag mee”, zegt Gré. Zij heeft zelf corona gehad en vond het best eng om weer onder de mensen te komen. “Volgens de richtlijnen mag je weer uit quarantaine, maar toch voelt het raar om te weten dat je eventueel nog andere mensen kunt besmetten. Ik vond het wel moeilijk om boodschappen te gaan doen en me weer vrij te voelen”, aldus Gré.
Toen de kinderen tieners werden, trokken ze veel naar gospeltheek Shelter. Dit was in de tijd van dominee Prosman. Hierdoor kregen ook Peter en Gré veel contacten en zijn ze uiteindelijk overgestapt van de Open Poort naar de Hervormde kerk. Het was een contactrijke tijd voor het hele gezin. Zelf hebben ze toen ook de Alpha-cursus gevolgd.
Zowel Peter als Gré hebben in de kerkenraad gezeten, de een als ouderling in de Hervormde Kerk, de ander als diaken in de Open Poort. “Het is heel verrijkend om deel te nemen aan een kerkenraad. Je krijgt een andere blik op kerk zijn en wat er bij komt kijken. Peter is zeker geen vergadermens, maar toen hij gevraagd werd, bleef de zin “voel je je geroepen?” door zijn hoofd spoken. Uiteindelijk heeft hij gehoor gegeven aan deze vraag. “Maar ook door deel te nemen aan een schoolbestuur wordt je blikveld verruimd”, vertelt Peter. “Waar je eerst als particulier een discussie met de gemeente hebt, moet je daarna als lid van het schoolbestuur met de burgemeester om tafel. Het maakt je zeker niet dommer.”
De rode draad in hun leven is herkenbaar; sociale en familiecontacten staan bovenaan. Met kerst hebben ze met alle kinderen, aanhang en kleinkinderen gewoon buiten gegourmet. Daarbij zijn ze oppasopa en -oma voor de kleinkinderen in Harmelen en uit Bodegraven. Op vakantie gaan ze graag met een groepsreis mee. Dit hoeft niet per se christelijk te zijn want ze vinden het juist leuk om andere contacten aan te gaan. Hun eerstvolgende reis naar Oostenrijk staat alweer gepland.
Onder de overkapping hangt het bordje met de uitspraak van de moeder van Peter ‘wie denkt, die dankt’ en op hun huis hangt een bordje ‘geleend goed’. Peter: “Wij zijn bevoorrecht en dankbaar hoe ons leven en dat van de kinderen loopt. Het zijn niet onze eigen verdiensten dat alle vier de kinderen gelovig zijn. Nu met de oorlog in de Oekraïne beseffen we weer extra hoe goed we het hebben. We zijn hier allemaal maar tijdelijke rentmeesters, maar wij mogen ook genieten.”
Met een krop sla onder de arm vertrek ik weer naar huis☺
OP BEZOEK BIJ…..
Bastiaan en Corine Langerak
Het gezin van Bastiaan en Corine heeft zeker gemerkt dat het coronatijd was, echter waarderen ze heel erg de tijd die ze met elkaar doorbrengen. Deze instelling hebben ze de afgelopen jaren meer en meer gekoesterd na de stilgeboorte van Tobias in 2018.
“Door Tobias zijn wij ons bewuster geworden van hoe kostbaar de tijd met elkaar is. Iedereen is kwetsbaar en het is zo fijn om met elkaar thuis te zijn en het goed te hebben”, aldus Bastiaan.
“Als gezin met jonge kinderen was het wel zoeken naar een mooie invulling van de zondag. Tijdens het luisteren naar de online kerkdiensten tekenen en kleuren de kinderen lekker mee. De Henkie-show (www.dehenkieshow.nl) van Matthijs Vlaardingerbroek was een mooie afwisseling met de kerkdienst. Het is nu weer even wennen om in het ritme te komen van kerkgang”, vertelt Corine.
De open dagen voor het zoeken naar middelbare scholen heeft Lucia online gedaan. Gelukkig is het schoolkamp van groep 8 wel doorgegaan. Feline vindt het heerlijk om thuis te zijn, dus in quarantaine tijden vermaken de meiden zich best. Vaak zitten ze samen aan tafel en zijn ze creatief bezig, zoals met handlettering of schilderen op nummer. “Het voelt goed om in onze eigen bubbel te zijn en het fijn met elkaar te hebben. We kunnen bewuster een grens trekken wat goed voor ons is en wat niet”, zegt Corine.
Corine is 20 jaar lang werkzaam geweest in een woonvoorziening voor gehandicapten. In 2020 wilde ze af van de onregelmatige werktijden en het werken in de weekenden. Na de stilgeboorte van Tobias hebben ze toch andere prioriteiten gekregen en gekozen om meer tijd vrij te maken voor elkaar. Corine startte dus in de lockdown van 2020 bij stichting Gemiva waar ze werkte als ambulant begeleider. Dit was het toch niet helemaal voor haar en heeft daarna een jaar in een kinderdagcentrum voor kinderen met een ernstige beperking gewerkt in Soesterberg. Al een tijdje trok het werken in een apotheek haar en in de 3e lockdown is zij gaan werken in de apotheek van Mijdrecht. Een hele zoektocht dus. Maar tot nu toe bevalt dit haar erg goed.
Bij het kiezen van zijn eigen opleiding op de middelbare school bedacht Bastiaan dat hij koekjes en hout wel lekker vond ruiken, dus werd het de keuze tussen bakker of meubelmaker. Bastiaan is uiteindelijk 12,5 jaar fulltime meubelmaker geweest. De wens ontstond om meer verdieping te krijgen in het werk en meer contact te hebben met mensen. Hij is gestart op de afdeling WOOD van 50/50 van het Leger des Heils. Hier maakt hij mee dat jongeren geen fijne thuisplek hebben of anderen helemaal geen thuis hebben.
Nadat Tobias was stilgeboren, ging de mallemolen van het leven gewoon door; werk, kerk, gezin. “In het gezin wil je er voor elkaar en de kinderen zijn, maar zelf heb je ook tijd nodig om de situatie te verwerken. Herbelevingen, verdriet, zware gedachten, alles komt op onverwachte momenten naar boven. Als vrouw heb je zwangerschapsverlof, maar als man moet je na een tijdje weer aan het werk”, vertelt Corine. Omdat Bastiaan in een hulpverlenersfunctie zit moest hij eerst zelf er weer helemaal zijn, voordat hij er weer voor anderen kon zijn.
Na een tijdje kon Bastiaan re-integreren bij afdeling GREEN van het Leger des Heils. Hier werkt hij samen met de deelnemers buiten. De deelnemers zijn tussen de 18 en 70 jaar oud en hebben diverse problemen op het gebied van verslavingen en psychische problemen. Door samen buiten te werken, ontwikkelen we een vorm van structuur en houvast voor de deelnemers en zorgt het voor afleiding van hun problemen. Ook hier ontstaan soms mooie gesprekken, zoals hij ook ervaren heeft in zijn 4 jaar jeugdouderlingschap. Hij gunt het de ander zo om het mooie te zien in het leven, wat er ook op je pad is gekomen.
De scherpte van de pijn en het verdriet om Tobias is gelukkig wel minder geworden. Vlak na het bericht dat zijn hartje niet meer klopte, kreeg Corine het lied “veilig in Jezus armen” in gedachte. Meerdere liederen kregen een speciale betekening en hebben hen erdoorheen gedragen. Het meeleven van de gemeente is als warm ervaren en een hechte vriendschap is ontstaan met twee vriendinnen, waar Corine al wandelend haar verdriet deelde. Troostvol was ook het gevoel dat Tobias op de beste plek is waar hij maar kan zijn. Dit neemt niet weg dat het verdriet groot was en nog steeds is. Tobias hoort bij ons gezin en dat zal altijd zo zijn.
Bastiaan: “Hoe onrechtvaardig dit ook voelt, we weten dat God dit niet zo wilde. Ik hou vast aan mijn kinderlijk geloof dat God niet verandert en dat is mijn houvast. Alle emoties mogen er zijn en door mijn eigen ervaringen heb ik nu zeker meer inlevingsvermogen in andermans verdriet. Rouw en verdriet om iemand is er omdat er ook liefde was en is voor die ander, en dat gaat nooit over”.
Gerco van Roest en Judith van der Elst
22-12-2021
door Jose van Wijk
22-02-2022 wordt de trouwdatum van Gerco en Judith. Judith hebben we als gemeente leren kennen tijdens haar belijdenisdienst. Gerco en Judith leerden elkaar kennen in 2020 via een datingwebsite ‘SamenChristen‘. Na eerst wat heen en weer geappt te hebben, vroeg Judith na de overvloedige regen in juni 2020 wie er in haar straat kwam meezwemmen. Gerco reageerde en reed direct naar Zwijndrecht. Ze hebben niet gezwommen, maar wel samen gegeten en gepraat op een terras. Vanwege het lawaai ten gevolge van de opruimwerkzaamheden van modder en zand, werd het een bijzonder gesprek, omdat Judith slechthorend is.
Judith kreeg op haar 6e en 15e implantaten, waarna ze uiteindelijk op het reguliere onderwijs terecht kon. In haar jeugd waren er best wat pesterijen onder de kinderen. Ook merkt ze dat er bij sollicitaties toch makkelijker gekozen wordt voor een horende dan voor haar. “De doventolk Irma van het NOS-journaal heeft veel goeds gebracht voor de doven en slechthorenden. Het staat nu op de kaart dat er mensen zijn die slechter horen en dat is fijn”, aldus Judith.
Gerco werkt bij een detacheringsbureau en is E-plan engineer. Hij werkt op projectbasis voor diverse bedrijven en tekent elektrische schema’s. In de zomer van 2014 moest hij na een arbeidsongeval zijn rechterduim en – vinger missen, maar dat heeft hem er niet van weerhouden verder te gaan in de elektrotechniek.
Judith werkt bij Babypark Barendrecht als horeca medewerkster.
Beiden hebben ervaren dat er in hun gesprekken gelijk diepgang kwam omdat ze allebei best wat hebben meegemaakt.
“God is er op alle momenten in mijn leven voor mij geweest, maar soms zie je dat pas achteraf. In onze relatie is Gerco de nuchtere persoon en hij accepteert de dingen zoals ze zijn en dat is heel fijn” zegt Judith. Zij heeft op jonge leeftijd een depressie gehad en ervaart hun relatie als een zegen.
“Ik heb best wel vaak om een vriendin gebeden”, vertelt Gerco. “Door de openheid in onze gesprekken ervaarde ik een rust, waardoor ik wist dat Judith de vrouw was die God mij wilde geven”.
Gerco was voor corona actief op vele gebieden; Schatgravertjes, EHBO, Oranjevereniging, kerkenraad, Devotion, kampleiding en twee bezoeken aan Ecuador. Tijdens corona vielen de activiteiten weg en werd het veel stiller. Hij mist echt het gemeente- en dorpsgevoel.
Gerco ziet het als een logische stap om nu de dingen in Harmelen af te sluiten door te trouwen en te verhuizen naar Capelle a.d. IJssel. “Eerst trouwen en ons settelen in Capelle, rondkijken naar een kerk waar we ons allebei thuis voelen, dan in juni 2022 vader worden en daarna nog maar eens kijken welke activiteiten er op mijn pad komen”, aldus Gerco.
Judith is op het moment van schrijven 16 weken zwanger en het gaat goed. Na de eerste schrik, ongeloof en verdriet bij wederzijdse ouders, ervaren ze nu echt hun steun. “We zitten nog erg in de regel- en doemodus, maar nu we de sleutel van het huis hebben, kunnen we alles een plekje gaan geven”, vertellen Judith en Gerco.
Ook met het kopen van een huis heeft Gerco de leiding van God ervaren. “In deze tijd is het moeilijk om een betaalbaar huis te vinden. Maar met het verbond van de doop heeft God beloofd mij te helpen, dus in alle eenvoud heb ik God gebeden om een bedrag waarmee we kunnen bieden op een huis”, vertelt Gerco. Wakker geworden had hij een bedrag in gedachten en kon hij gaan bieden op een huis in Capelle. Helaas werd dat bedrag overboden en ging de zoektocht gewoon door. Maar een paar weken en meerdere bezichtigingen later belde de makelaar dat de hoogste bieder van het huis in Capelle ervan af zag en of ze nog interesse hadden. Zo komt het dat Judith en Gerco in Capelle a.d. IJssel gaan wonen.
Nog even terug naar corona; in een weekend dat Judith bij Gerco logeerde, kreeg de moeder van Gerco, Rineke, corona. In de daaropvolgende drie weken heeft het hele gezin corona gehad, behalve Judith. Dit zijn zware weken geweest voor iedereen.
Maar in het gesprek met Gerco en Judith overheerst de dankbaarheid dat ze elkaar gevonden hebben ondanks alle beperkingen van corona.
Reijer van der Waaij
Al sinds zijn middelbare school houdt Reijer zich bezig met techniek. Op de LTS (red. lagere technische school) had houtbewerking zijn interesse niet, maar autotechniek des te meer. Daarna een opleiding tot elektrotechnicus gevolgd en kwam hij in contact met de eerste computer. Hij ging werken bij Philips Hilversum met de hardware-matige kant van computers. Daarna kwam het programmeren in zicht. Als Reijer abstract kan denken over een probleem en het dan daadwerkelijk kan uitvoeren, is hij op zijn best.
Sinds 2006 werkt Reijer als ICT-er bij Van der Lande in Veghel, de wereldleider op het gebied van logistieke transportsystemen, zoals bagagesystemen op vliegvelden, maar ook in distributiecentra. Door de pandemie werd de tak met bagagesystemen getroffen, maar ging de vraag naar de transportsystemen in de distributiecentra (bijv. bij DHL en Amazon) juist omhoog.
Het bedrijf was voorheen terughoudend in thuiswerken, maar werd door corona gedwongen het thuiswerken te faciliteren. Voor Reijer was dat fijn omdat zijn reistijd van 1 uur en een kwartier tweemaal daags verdween en hij daardoor ook later kon opstaan om toch op dezelfde tijd achter de computer te zitten. “Het was wel wennen om geen collega’s om je heen te hebben en ik moest echt mezelf dwingen om op tijd pauze te nemen”, vertelt Reijer. “Omdat ik altijd alleen gewoond heb, had ik geen last van de stilte en kon ik mijn werkplek lekker in de woonkamer inrichten”. Toen het werken op kantoor weer was toegestaan, verdeelde Reijer zijn dagen in 60% op kantoor en 40% thuis, later werd dat 50-50%.
Wat niet veranderde, was de gewoonte om iedere werkdag met zijn broer Gerard samen te eten. Deze gewoonte is voortgezet nadat zowel zijn moeder als vader naar de Heremalerhof (nu Vijverhof) gingen en overleden.
Helaas kon de wijkkring waar Reijer leider van is, niet doorgaan. Ook de geluidsklussen bij Devotion en elders kwamen stil te liggen, maar juist de techniek bij de kerkdiensten vroeg meer aandacht. Hij was dan ook een van de vier mensen die in een nagenoeg lege kerk zat terwijl de dominee preekte voor de onlinedienst. “Het inmengen van teksten vergt best wat concentratie, soms mis je ook wel wat van de preek. Maar het is mooi dat de kerktv-installatie er al was en zo gebruikt kon worden”, aldus Reijer.
Hij vindt het werk als geluidstechnicus bij Devotion ook fijn; bezig zijn met techniek, instrumenten, zang en spreker, het is een interessante hobby in een leuk team. Hij heeft maar twee Devotions gemist van de meer dan 150 Devotions die er geweest zijn. Het vraagt veel tijd op de zondag; van opbouw tot einde ben je algauw van 14.30 tot 22:00 uur bezig. Gelukkig werkt hij samen met een vast team en zijn ze goed op elkaar ingespeeld.
Als jeugdouderling heeft Reijer ook een aantal jaren zijn tijd gegeven aan de jeugd. Hoe komt het toch dat hij als 60+-er nog zo betrokken is op de jongeren?
“In gesprekken met jongeren ervaar ik geen generatiekloof. We hebben goede gesprekken en waarschijnlijk omdat ik geen familie ben, zijn de jongeren misschien eerder geneigd om dingen te vragen of te bespreken. Als geluidstechnicus bij kinderdiensten in de kerk, merk ik dat ik het belangrijk vind dat ook kinderen zich thuis voelen in de kerk. Kinderen zijn volgens Jezus een voorbeeld voor ons als het op geloven aankomt. En als discipelen moeders met kinderen wil tegenhouden om bij Jezus te komen neemt Jezus hen dat zeer kwalijk! Ik beschouw het daarom als een opdracht om kinderen niet te verhinderen maar juist te stimuleren om deel te nemen aan het kerkelijk leven. Ik zie kinderen als volwaardig en behandel ze dan ook zo. Ze krijgen dezelfde professionele apparatuur ter beschikking als bijvoorbeeld volwassenen, daar hebben ze recht op. Misschien merken en waarderen ze dat”, vertelt Reijer na enige tijd nadenken.
Zelf heeft hij jeugdherinneringen aan traditionele kerkgang, catechisatie en vooral met zijn vader meegaan naar de kerk. Geloofsgesprekken werden in die tijd niet gevoerd.
In 2008 heeft Reijer een hartinfarct gehad (dat was een van de Devotions die hij gemist heeft J). Daarnaast heeft hij in 2016 ook een burnoutperiode gekend, waar hij nog steeds restverschijnselen van ervaart, zoals een haperend geheugen. Waar hij voorheen heel scherp en in detail gebeurtenissen kon reproduceren, duurt dat nu langer.
Beide gebeurtenissen lieten de kwetsbaarheid van het leven zien. “Wij kunnen plannen maken en dat moet ook maar het kan dus zomaar opeens heel anders er aan toe gaan”
Nog even terug naar corona: “het virus is een imperfectie in deze wereld. Er is een verwijdering, een afstand tussen de mens en God, die God niet wil. In de coronatijd is mijn twee jaar oudere broer Cor gestorven en waren er veel beperkingen bij condoleance en begrafenis door de maatregelen. Zijn sterven zette me wel weer stil bij mijn eigen sterfelijkheid”, vertelt Reijer. “Of we in de eindtijd leven zoals wel gemeld wordt, weet ik niet. Dat Jezus terug komt is zeker maar wanneer weet alleen de Vader. Maar dat maakt eigenlijk niet zo veel uit want ik denk dat ieder mens persoonlijk in zijn eigen eindtijd leeft”.
Mark en Renske Oskam
Renske werkt in de zorg, in een huis met 17 bewoners die verstandelijk beperkt zijn en daarnaast psychische klachten hebben. In coronatijd konden de bewoners niet naar hun dagbesteding en was het in huis soms onrustig. Het was lastig aan hen uit te leggen waarom ze afstand van elkaar moesten houden en niet naar de dagbesteding mochten. Gelukkig konden de bewoners in de tweede lockdown wel weer naar hun werk en verliep dat rustiger. Renske heeft dus gedurende de hele periode gewoon gewerkt.
In het begin vond Renske het voor zichzelf ook wel even spannend omdat ze door Diabetes type 1 wellicht extra vatbaar voor het virus zou zijn.
Mark kon zijn werk voor de Rabobank van huis uit doen. Normaliter bezoek hij drie tot vier keer per week klanten, maar dat ging nu ook allemaal online. “Je mist het contact met je collega’s wel, maar thuiswerken is ook wel weer positief omdat je heel flexibel bent”, vertelt Mark.
Zeker toen de oudste twee jongens niet naar school konden, kon Mark inspringen om samen met Renske het thuisonderwijs vorm te geven. Omdat Levi net begon in groep 3, heeft Renske veel tijd gestoken in het schoolwerk, o.a. om hem te helpen met leren lezen. “Je krijgt dan echt nog meer respect voor de juffen en meesters”, vertelt Renske. Boaz en Sophie waren toen nog 3 jaar dus Mark en Renske hoefden zich niet te vervelen.
Tijdens de lockdown hebben ze de online diensten bekeken op zondag. De kinderen keken eerst een kinderdienst van Mozaïek (red. kerk in Veenendaal) en daarna keken Mark en Renske een deel van de dienst online. Het is nu weer even wennen om in het ritme van kerkgang te komen na zo’n lange tijd online diensten, maar voor de kinderen is het goed om gelijk weer iedere zondag te gaan. Dan ontstaan er ook geen discussies of ze wel of niet moeten gaan. Ook Mark en Renske vinden het fijn om weer naar de kerk te kunnen.
Het is mooi om in ons gesprek te merken dat er een mix is tussen Mark en Renske qua geloofsbeleving. Mark bekijkt dingen meer van de rationale kant en bij Renske speelt het gevoel een belangrijkere rol. Renske is actief bestrokken bij het jeugdwerk. Ze vind het leuk om mee te helpen bij activiteiten voor de kinderen.
Mark is nu alweer een jaar gestopt als evengelisatie ouderling, maar start binnenkort met de Youth Alpha voor jongeren. “Het is mooi om te zien dat de cirkel rond is; ikzelf heb Youth Alpha gedaan in mijn tienerjaren en nu mag ik als leiding weer meewerken en gesprekken hebben met de jongeren. Zeker in die leeftijdscategorie is het heel waardevol om met leeftijdsgenoten samen te eten en dingen te delen over je geloof of twijfel”, zegt Mark.
“Wij hebben in coronatijd wel gemerkt dat er ook onder christenen veel verschillende meningen zijn. Corona heeft ook ons wel aan het denken gezet. Veel dingen die vanzelfsprekend leken waren dat niet meer. Juist in deze tijd is het belangrijk om respect voor elkaars mening te hebben en in liefde naar elkaar om te zien”, vertellen Mark en Renske.
Wim en Elina Stoof
Vooraf vroeg Elina zich af of ze wel een verhaal te vertellen had, maar leest u zelf maar….
Wim en Elina hebben een dochter van 30 jaar, Corine. Zij woont sinds 9 jaar in Apeldoorn, in zorgcentrum Viermaster. Zo’n 9 jaar geleden kreeg Corine een dubbele longontsteking en was het heel spannend of zij het wel zou redden. In die periode is ook Elina’s vader overleden en een jaar later hun schoonzus Ria (Burggraaf). Het was een moeilijke tijd, waarin ze gemerkt hebben hoe belangrijk het is om een warme gemeente om je heen te hebben. Corine heeft wel 300 kaartjes ontvangen en over het avondeten hoefden ze zich niet druk te maken. Daarbij bleek de overbuurvrouw in het UMC te werken en werd ze een fijne medische vraagbaak.
Corine heeft voor de ziekenhuisperiode bij Zomo in Vleuterweide gewoond, maar dat kon vanwege de extra benodigde zorg niet meer. In Apeldoorn voelt ze zich echt thuis tussen de andere jongeren. Er is goede zorg en er worden leuke activiteiten georganiseerd. Tijdens de eerste kennismaking in Apeldoorn werden Wim en Elina eerst wel een beetje verdrietig over het ‘leed’ waarmee je geconfronteerd wordt, maar nu kijken ze er toch anders tegenaan. Ze zijn inmiddels goed bekend met de medebewoners en via een familie-app houdt iedereen elkaar op de hoogte van lief en leed.
Corine belt tijdens ons gesprek ook nog even via Skype. Zij was aan het sjoelen en ’s middags ging ze een medebewoner lekker plagen. Als ik aan haar vraag hoe zij het coronajaar ervaren heeft, antwoordt ze direct “saaaaai”. Op woensdagen rijdt Elina en op de zaterdagen als Corine niet thuis is gaan Wim en Elina samen naar Apeldoorn. Om de week komt Corine van vrijdag tot maandag naar huis. De zorg die ze nodig heeft, hebben Wim en Elina zich snel eigen gemaakt. Corine heeft een vaste canule om door te ademen en alleen ’s nachts gaat ze aan de beademingsapparatuur. Ze is erg creatief, op het moment maakt ze thuis leuke sleutelhangers met Pixel, een super priegelig werkje. Iedereen die jarig is, krijgt een sleutelhanger met daarop een passende afbeelding.
In de eerste lockdown mochten Wim en Elina niet op bezoek komen bij Corine. Dit was natuurlijk erg moeilijk. Het enige contact dat er was, verliep via skype. Als ze schone was kwamen brengen, belden ze Corine. De was werd in de lift gezet, Corine haalde hem eruit en zette de vuile was weer terug in de lift. Even zwaaien op de glazen loopbrug en Wim en Elina vertrokken weer van Apeldoorn naar Harmelen. In het verzorgingstehuis is gelukkig niemand van de bewoners ziek geworden. Met de verjaardag van Corine heeft Elina iedereen gevraagd om een filmpje te maken. Dit vond Corine zo leuk, dat ze dat wel ieder jaar zou willen. Ook kijkt zij online mee met de diensten van Harmelen, als dat lukt in Apeldoorn.
Wim is koster en ouderling van twee wijken. “Als wijkouderling wil je het goed doen en er voor de mensen zijn. Ikzelf ben geen goede prater door de telefoon, dus het is fijn als ik weer gewoon op bezoek kan. Als koster ben je actief op zondagen, bij uitvaarten en bruiloften en nu in corona-tijd wil je dat iedereen zich veilig genoeg voelt om in de kerk te komen. Alles bij elkaar geeft dat een goed gevulde agenda, soms iets te goed gevuld”, vertelt Wim.
Elina vertelt dat broer Jan (Burggraaf) iedere avond gezellig met hen mee eet en dat ze ook met elkaar op vakantie gaan. Jan ging altijd ’s avonds eten bij zijn moeder en broer Bastiaan. Nadat hun moeder naar de Vijverhof is gegaan en Bastiaan is overleden, is de gewoonte ontstaan om bij Wim en Elina te eten. Door alle verdriet zijn ze naar elkaar toe gegroeid en is dit een mooie balans.
“Het accepteren van alles wat er gebeurt in je leven, geeft je ook de flexibiliteit om met de dingen om te gaan. We zoeken naar de dingen die wel kunnen in plaats van te blijven hangen in dat wat niet kan”, zegt Elina. De wijkkring was voor corona altijd bij hen in huis en ze hoopt dat het dit jaar weer kan doorgaan. In de wijkkring wordt ook lief en leed gedeeld en hebben ze waardevolle gesprekken.
Wim benadrukt dat ze het heel belangrijk vinden om open te zijn over de dingen die zij meemaken in het leven. “Alleen door open te zijn, kun je mensen de kans geven om te reageren en troost te bieden”, aldus Wim. Hij vertelt ook dat hij veel heeft aan het geloof: “ieder mens heeft zo zijn eigen reis te gaan in deze wereld, maar door het geloof hebben wij ook zicht op een mooie toekomst na deze reis”.
Kees en Annika Lekkerkerker
Op Facebook zag ik een nieuw account voorbij komen “Annika autismecoach”. Nieuwsgierig geworden naar haar activiteiten, heb ik een afspraak gemaakt, natuurlijk ook met Kees. Volgens Kees is er niet zoveel te melden bij hun, maar dat valt reuze mee!
Sinds oktober 2020 kwakkelde Kees met zijn hoofd, tintelingen, pijn, beetje onduidelijk wat het nou was. In het weekend na de MRI verergerde het gevoel en kwam er een raar geluid in zijn hoofd en een piep in zijn oor. Na diverse onderzoeken bleek het een vorm van aangezichtspijn te zijn, waarbij er een ontsteking is geconstateerd in de knoop tussen de oor/oogzenuw. Medicijnen werden geprobeerd en op het moment van schrijven (dus 10 maanden na de eerste pijn) is Kees zover dat hij halve dagen gaat werken, maar erg vermoeid is en nog steeds niet van zijn klachten af is helaas. In die tijd heeft Annika hem heen en weer naar het werk gereden zodra dit weer mogelijk was.
In het coronajaar en de afgelopen maanden kregen hun kinderen Joost, Marit en Koen veel thuisonderwijs. Joost zou stage gaan lopen maar de school gaf hem de gelegenheid om eerst zijn minor te doen voordat hij stage zou lopen. Joost heeft nu zijn tweede bestuursjaar opgepakt, dus de activiteiten organiseren voor zijn studie lukt hem prima, waaronder online bierproeverijen en een pubquiz.
Koen heeft het heel goed gedaan in zijn brugklasjaren op de Driestar, ondanks de vele online lessen. Voor een collage over zendingswerk heeft hij contact gelegd met Helma en Arjan Branger. Hopelijk kan hij nu de derde klas weer live mee maken.
Dochter Marit zat afgelopen jaar in haar eerste jaar HBO-V in Ede. Helaas was de diploma-uitreiking van het MBO door corona niet doorgegaan. Vroeger had ze veel last van hoofdpijn en vermoeidheid vanwege een val van de fiets waarbij ze met haar hoofd de stoeprand raakte. Nu heeft ze bij drukte nog wel eens een migraine-aanval, maar weet ze er ook beter mee om te gaan. Het liefste wilde ze gelijk op kamers in Ede, maar dat is een tijdje uitgesteld.
Allemaal hielden ze in het begin afstand of ontmoetten ze anderen buiten, maar met de kerst zijn de ouders van Annika gezellig langs geweest. Kees en Annika waren 25 jaar getrouwd op 15 februari dit jaar, maar in plaats van een feest werd het een weekend vol bezoek in verschillende groepjes. Samen met het gezin van broer Erik en hun ouders werd vooral het stamppottenmenu van Stelling zeer gewaardeerd. Zelf hebben ze met het eigen gezin het gevierd met een uitgebreide Chinese maaltijd thuis. In plaats van de bekende witte bakjes werd het eten netjes in schaaltjes en op borden geserveerd.
Het online kerkdiensten volgen ging goed, alleen de kinderen vonden dat erg lastig.
Annika werkt 10 uur per week in een winkel voor kookartikelen, waarbij ze ook tijdens corona een paar weken helemaal thuis heeft gezeten. In mei/juni 2020 kon ze weer aan het werk, maar het bleef er erg rustig. Het leuke daaraan was wel dat je bijvoorbeeld een oudere man die altijd buiten de deur at, nu goed kon adviseren welke pan hij nodig had om een ei te bakken en tussen neus en lippen door ook hem kon leren HOE hij het ei moest bakken.
In januari van dit jaar is Annika gestart met een opleiding van een jaar tot autismecoach. Deze lessen worden ook online gegeven, waardoor ook zij haar medecursisten nog nooit live gezien heeft. Annika leert er veel van en herkent nu ook sommige thuissituaties uit eigen ervaring. Met deze opleiding hoopt ze mensen bij te staan vanaf 16 jaar in bewust worden wat autisme is en handvaten te geven hoe ermee om te gaan.
Al met al dus genoeg te vertellen over de familie Lekkerkerker :)
Dirk en Deborah van Oosterom
Heel voorzichtig
balanceer ik
op het koord
dat leven heet.
Niets om me
aan vast te houden,
niets dat ik
echt zeker weet.
Ik ben moe van
steeds voorzichtig,
zo klaar met zoeken
naar balans.
Ik wil geen koord
waarop ik wankel,
ik wil een koord
waarop ik dans!
Deborah wil graag meer bekendheid geven aan de ziekte ‘long covid’. Gelukkig herstelt het
merendeel van de mensen na corona redelijk snel maar een flinke groep houdt langdurig last van
restverschijnselen. In het geval van Deborah is dat extreme vermoeidheid.
Dirk is vandaag lekker op pad met de kinderen, zodat Deborah in alle rust haar verhaal kan
doen.
In december 2020 is er corona geconstateerd bij de gastouder van de kinderen. Na
5 dagen kreeg de toen bijna tweejarige Thijs koorts en testte positief. Een paar dagen later testte ook Dirk positief. Op tweede kerstdag werden Deborah en de andere twee kinderen getest en bleek Deborah positief te zijn zonder klachten. Toch kreeg ze 2 dagen later een dag koorts en was ze wat misselijk. Echter, hierna herstelde Deborah niet.
Haar conditie was volledig verdwenen. Liggend op de bank had ze zin om dingen weer
op te pakken, maar zodra ze opstond, moest ze gelijk weer gaan liggen.
Ook Lauri testte positief in die tijd, waardoor het hele gezin ongeveer vijf weken in quarantaine heeft gezeten.
Gelukkig mochten de kinderen na deze periode voor 3 dagen naar de noodopvang op school, de andere 2 dagen waren de kinderen thuis.
Long-covid was toen nog niet zo bekend. De klachten lijken op een burn-out of depressie.
Maar Deborah wist van een eerdere burn-out dat de klachten nu heel anders waren. Het is
een volledige uitputting van je lijf en een mentale vermoeidheid die allesoverheersend is.
Door het gebrek aan energie, gebrek aan concentratie, totale uitputting van je lichaam en
oververmoeidheid in je geest staat je leven stil. Dirk moet in alles meehelpen, kinderen
verzorgen, huishouden doen en natuurlijk ook gewoon naar zijn werk gaan.
In de afgelopen maanden hebben Dirk en Deborah echt ervaren wat het is als er een
gemeente om je heen staat. Voor zoon Jasper was het vanwege zijn autisme en ADHD fijn
dat een gemeentelid aanbood om hem thuisonderwijs te geven. Op dagen dat er door
gemeenteleden gekookt wordt, kan Dirk langer doorwerken.
In januari werd de 40ste verjaardag van Deborah en die van Jasper en Thijs voor de deur georganiseerd en kwamen de hele dag familie, vrienden en gemeenteleden een kleinigheidje of bloemetje brengen. Ook de bloemengroet vanuit de kerk is erg gewaardeerd.
In de afgelopen zomervakantie werden Jasper en Lauri de eerste drie weken af en toe opgehaald om ergens te gaan spelen.
Half januari 2021 startte Deborah met covid-fysio, maar er verbeterde niet veel. Half mei
adviseerde de longarts ergotherapie, waarin je leert om te gaan met de weinige energie die
je hebt. Alles wat Deborah doet op een dag, schrijft ze op en geeft ze punten. Belangrijk is
om absoluut niet over je grens van kunnen heen te gaan en dat aan te voelen. Dit gaat heel
langzaam, maar er zit gelukkig wat vooruitgang in. Nu, 8 maanden later, is Deborah nog
steeds niet in een supermarkt geweest omdat dat te veel energie kost. Ook van een uurtje
varen moet ze twee dagen bijkomen.
Vanaf het begin van long covid heeft Deborah de situatie geaccepteerd zoals het is.
Natuurlijk is het heel moeilijk om echt alles uit handen te geven, maar ze is ook dankbaar
voor alle hulp. Door het vele thuiszitten heeft ze wel een ander talent ontdekt, namelijk
tekenen. Creatief bezig zijn geeft haar veel voldoening en kan ze doen zonder te veel
energie te verbruiken.
“Het heeft geen zin om te blijven vergelijken met het leven vóór corona, daar word je alleen
maar ongelukkig van. Ik kijk vooral naar waar ik vandaan gekomen ben in plaats van naar
wat ik nog moet bereiken”, aldus Deborah. Af en toe is ze natuurlijk toch verdrietig om de
dingen die ze niet kan doen met de kinderen, maar ze ervaart de liefde van God en ontvangt
elke dag nieuwe kracht.
Dirk en Deborah dromen ervan om in januari 2022 met het gezin
naar de Weissensee te gaan om Dirk daar te zien schaatsen.
Deborah: “Gods plan met je leven staat vast en ik heb ook veel geleerd van deze nieuwe
situatie. Ik wacht af wat komt in het vertrouwen dat God erbij is”.
Marie Claire en Gerson
Het afgelopen jaar is voor Marie Claire en Gerson zeer intensief geweest, niet alleen door corona, maar vooral door de geboorte van dochter Rosalie in maart 2020. Rosalie heeft namelijk achondroplasie, oftewel dwerggroei. Dit betekent dat ze in de toekomst klein zal blijven. Verstandelijk gezien is ze in orde, maar lichamelijk zal ze dus haar beperkingen hebben. Achondroplasie is zeer zeldzaam en in Nederland worden ca. 6 kinderen per jaar hiermee geboren.
Tijdens de 20-weken echo waren er geen aanwijzingen dat Rosalie afwijkend groeide, echter met 31 weken kwam alles in een stroomversnelling. Bij het opmeten van haar benen week ze af van de gemiddelden. Wat volgde was een nieuwe afspraak met een anderhalf uur durende controle, daarop een slopende tijd in de wachtkamer omdat de doctoren met elkaar gingen overleggen. Tijdens de zwangerschap wordt in bedekte termen gesproken over een ‘verdenking van achondroplasie’.
Gerson: “Na de diagnose zijn we gaan googlen en hebben we veel gelezen in lotgenotengroepen op internet. Eerst wil je alles weten, daarna wil je niets erover lezen, dan toch maar weer veel lezen en dingen vergelijken met Rosalie. Op social media merkten we dat de term “groeistoornis” veel gebruikt wordt, wat het makkelijker maakt om anderen uit te leggen wat er aan de hand is met Rosalie.
De rollercoaster waarin Marie Claire en Gerson zich bevonden, ging door en door. Na een voorspoedige geboorte werd na 6 weken bij een reguliere controle ontdekt dat het achterhoofdsgat (waar zenuwen doorheen lopen) bij Rosalie erg vernauwd was. Hierdoor raakten de zenuwen langzaamaan bekneld. De dag erna is ze geopereerd. Rosalie is de eerste die op zo’n jonge leeftijd hieraan geopereerd is.
Het dagelijks leven is ook intensief; Rosalie heeft een lage spierspanning en doet nu nog alles liggend, inclusief eten en drinken. Haar zussen Charlotte-Sophie en Isabelle spelen graag met Rosalie, maar weten dat ze erg voorzichtig moeten zijn met haar.
In de afgelopen maanden hebben ze ook bijzondere dingen meegemaakt.
Marie Claire: “We hadden dezelfde kraamverzorgster aangevraagd als bij de andere twee meiden. Gelukkig was ze beschikbaar en wat bleek? De zwager van deze kraamverzorgster heeft ook achondroplasie! In haar hele carrière als kraamhulp heeft zij nog nooit een kindje met achondroplasie verzorgd, dus ook de kraamhulp vond dit heel bijzonder.
Op een avond werd er aangebeld voor een collecte. Een jongen met achondroplasie stond voor de deur. Hij heeft hen veel verteld over het leven met achondroplasie en door deze ervaring kregen Gerson en Marie Claire meer vertrouwen dat er ook voor Rosalie een normale toekomst is weggelegd, ondanks haar beperkingen.
De lockdown begon op 16 maart 2020 en Rosalie is geboren op 22 maart. De kraamtijd is dus heel rustig verlopen. De box stond voor het raam voor eventuele (k)raamvisite.
Gerson is docent lichamelijke opvoeding en werd door de privéomstandigheden vrij gesteld van les geven. Marie Claire had natuurlijk haar zwangerschapsverlof en dat werd door de situatie verlengd, zodat ze langer thuis kon zijn. De andere kinderen hoefden niet naar school, zwemles of afspraakjes. De eerste 6 weken hebben ze echt in een eigen bubbel geleefd en dat heeft hen als gezin echt samen gebracht.
Vanuit de gemeente hebben ze veel meeleven en kaarten ontvangen. “Het is zo bijzonder om te weten dat er een gemeente is die met je mee bidt in tijden zoals dit”, aldus Marie Claire. Tijdens de drie weken dat Rosalie in het ziekenhuis was na de operatie hebben Gerson en Marie Claire op hun tandvlees gelopen. Gelukkig stond er af en toe eten thuis klaar, verzorgd door o.a. Gerda en René Verlaan. Op moederdag werd er zelfs een taart door hen bezorgd in het ziekenhuis. Ook ouders en schoonouders droegen hun steentje bij in de opvang van de andere kinderen. “We hebben geleerd om hulp te ontvangen, alhoewel je liever hulp geeft”, vertelt Marie Claire.
Rosalie gaat nu naar een medisch kinderdagverblijf waar ze o.a. logopedie en fysiotherapie ontvangt. De andere kinderen mogen weer gewoon naar school.
Marie Claire: “We hebben afgelopen jaar als heel bijzonder ervaren, door Rosalie en de corona. Toch hebben we het qua emotie en verdriet nog steeds wel moeilijk. Eigenlijk zitten we in een rouwproces wat “levend verlies” heet. Het accepteren dat zij een ander leven tegemoet gaat dan onze andere meiden. Maar daarom willen we haar bijbrengen dat ze mag zijn wie ze is en dat ze daar trots op mag zijn. Zoals wij haar zien als een verrijking in ons gezin. En daar zijn wij weer trots op! Als de gemeente vragen heeft, stel ze gerust. We willen er graag open over zijn, zodat achondroplasie meer bekend wordt”.
Luciënne van Miltenburg – van Eck
Op de eerste warme lentedag zit ik bij Luciënne aan een gezellige picknicktafel in de tuin. Luciënne is van beroep purser en hoorde al snel de alarmerende geluiden over corona in China. Gelukkig heeft ze op het moment van schrijven haar baan nog bij de KLM, alhoewel dat bij een volgende ontslagronde zomaar over kan zijn. Voor haar werk is ze is al heel vaak getest en afhankelijk van het land gelden er strenge coronaregels. In China mag je bijvoorbeeld niet van je hotelkamer af tot de volgende vlucht. Gelukkig mag je in sommige landen wel op het hotelterrein even naar buiten.
Door corona zijn de vluchtschema’s flink aangepast en zit Luciënne vaker en langer thuis. Ondanks het thuis lesgeven aan haar twee kinderen voelde ze toch een soort leegte. Sinds 1,5 jaar kookt ze een- tot tweemaal per week voor haar oudere buurtjes. Hierdoor kwam ze op het idee om middels een brief aan de buurtbewoners te vragen of hier meer interesse voor was. Een aantal buurtbewoners is aangehaakt en soms kookt Luciënne nu voor wel 19 mensen! Af en toe is het inschatten van hoeveelheden voor zo’n grote groep nog wat lastig en krijgen haar man en kinderen op die dag gewoon lekker friet, haha.
Omdat ze zo blij wordt van koken voor anderen, kwam ze samen met Mirjam Gijsbertsen tijdens een wandeling op het idee om te gaan koken met tienermeiden. Deze groep van 12-17 jaar heeft het best moeilijk in de coronatijd; ze ontmoeten elkaar niet meer op school, volgen veel onlinelessen en de meeste activiteiten zijn gestopt.
Ze mogen met in acht neming van de coronamaatregelen samen komen in het Dorpshuis. Het koken met de tienermeiden wordt gefinancierd uit het Sharefonds (www.sharefonds.nl), een fonds dat recent is opgericht door Mirjam en Martijn Gijsbertsen. Dit fonds ondersteunt het omzien naar elkaar.
Met dit idee zijn Luciënne en Mirjam naar het Dorpshuis gestapt en met de enthousiaste buurtverbindster Corinna Mitrovitch aan de slag gegaan. Via o.a. hun eigen netwerk en het netwerk van Corinna werden de tieners benaderd en vijf weken na de troonrede, waarin benadrukt werd om om te zien naar elkaar, en het ontstaan van dit idee kwamen de meiden voor het eerst bij elkaar.
De groep van 7 meiden heeft in totaal drie keer met elkaar gekookt en krijgen na afloop altijd een klein kadootje mee. “Het is zeker niet de bedoeling om culinaire hoogstandjes te maken. Gewoon een plaatpizza met gezonde soep en een lekker toetje” vertelt Luciënne. “Omdat wij ook geen club zijn, hopen we dat de meiden na het koken met elkaar in contact blijven zodat de coronatijd iets gezelliger en makkelijker is. Het geeft je zo’n voldoening om met de meiden te koken en te merken dat ze het naar hun zin hebben. Het is iets kleins, maar op deze manier kunnen wij hen toch ondersteunen in deze tijd” aldus Luciënne.
Gelukkig mogen ze met in acht neming van de coronaregels ook weer een volgende keer organiseren met een nieuwe groep tieners.
Luciënne is niet bang om corona te krijgen, terwijl ze natuurlijk wel met veel mensen in aanraking komt door het vliegen en door het koken. Ze houdt wel rekening met haar ouders. Deze zijn 13 jaar geleden naar Friesland verhuisd en ze heeft hen een keer of vier live gezien afgelopen jaar.
“Het is een onrustige tijd voor iedereen, maar ik ben zo blij dat ik met koken er kan zijn voor anderen. Het omzien naar elkaar vind ik heel belangrijk, het is mij met de paplepel ingegoten en op deze manier kan ik er handen en voeten aan geven,” vertelt Luciënne.
Mocht je het leuk vinden om Luciënne te volgen, dan kan dat via haar insta-account ‘Luuskookt’ of mail haar voor meer informatie op ‘Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.’.
Corry en Rien Treur
Doordat twee dochters in het buitenland wonen, kwam het coronavirus al eerder in beeld bij Corry en Rien. In Italië reden in januari de militaire trucks met doodskisten erop af en aan. Deze berichten hebben toch een bepaalde angst en voorzichtigheid gewekt bij hen. Al vroeg in het jaar gingen ze niet meer naar de kerk en hielden ze afstand van anderen. Ze ontvingen toen ook geen bezoek maar nu eten ze af en toe met vrienden en ontvangen ze de moeder van Corry, die 92 jaar is.
Het werk op het makelaarskantoor is met de nodige aanpassingen gewoon doorgegaan.
In de zomervakantie zijn Rien en Corry op fietsvakantie gegaan in Nederland. Ze hebben zo’n 870 (!) km gefietst in 10 dagen. Van Stavoren en Enkhuizen tot de Duitse grens en Bossche Bollen eten in Den Bosch, het werd een geweldige ervaring. Maar ook hier hielden ze rekening met Covid door bijvoorbeeld een kamer op een lage verdieping te boeken zodat ze niet met een lift hoefden vanwege de aerosolen in kleine ruimtes.
Het plan voor hun 40-jarige bruiloft op 22 april 2020 werd ook gewijzigd. Normaal zou er zeker een groot feest geweest zijn, maar
nu zijn ze samen een dag gaan fietsen en kregen ze filmpjes van familie en vrienden.
Dit jaar willen ze wel weer op dezelfde manier op vakantie, eventueel met de auto door Europa. Dochter Joyce, wonend in Italië, is zwanger en verwacht de baby in juni. Door corona hebben ze haar nog niet in het echt zwanger gezien. Hopelijk kunnen ze toch de baby vasthouden deze zomer.
De kerkdienst online kijken was in het begin erg onwennig. Voor de dienst gaan Corry en Rien een rondje wandelen en samen ontbijten, daarna gaat de laptop aan. Om beter te kunnen concentreren, haakt Corry tijdens de dienst of maakt ze aantekeningen. Ze volgen de hele dienst en vinden het fijn om de zegen mee te krijgen aan het einde van de dienst. Ze missen vooral het samenzijn en het gevoel van saamhorigheid.
“Door de coronacrisis is de mens stilgezet en denken we meer na en ervaren we meer kwetsbaarheid. Ik denk dat de mens zeker een aandeel in deze ziekte heeft door een bepaalde manier van leven en gedrag”, zegt Rien. Hij verwacht dat als dingen weer meer normaal worden, de agenda ook weer vol zal stromen en dat we snel vergeten zullen zijn hoe we even stil gezet zijn.
“Het is ook een mooie tijd waarin we meer samen zijn en waarin we ons allemaal bezinnen op bepaalde zaken.” Corry leeft nog bewuster dan voorheen in het nu, dingen uitstellen tot later doet ze liever niet.
Doordat Rien twee jaar geleden zelf ziek werd, is hij al eerder stilgezet. “Je wordt je bewust van het nietige van de mens. Vaak had ik de woorden ‘niet mijn wil maar Uw wil geschiedde’ in gedachten. Deze gedachte komt ook weer bij mij op nu we in de coronacrisis zitten. We hechten te veel waarde aan onze eigen leventje terwijl je onderdeel bent van een groter geheel”, aldus Rien. In zijn ziekteperiode heeft hij gemerkt dat hij veel minder behoefte had aan menselijk contact dan dat hij voorheen dacht. “Het was heel fijn dat de ouderling met mij in overleg ging over mijn behoefte aan contact in plaats van gewoon maar langskomen”, vertelt Rien.
Rien verwacht wel dat kerkelijk gezien een aantal zaken veranderd blijven door corona. “De vaste grenzen zijn toch iets minder vast dan dat we dachten. Het zijn positieve zaken dat er o.a. een cantorij opgezet is en dat we bewust zoeken naar andere manieren van zorg voor elkaar. Het spontane contact is minder, dus er zullen zeker meer mensen eenzaam zijn”, zegt Rien.
“Maar blijf zeker ook ná corona op mensen letten. Laten we niet vergeten dat in coronatijd mensen ziek zijn geweest of iemand hebben verloren. Deze uitgestelde aandacht moet niet vergeten worden”, benadrukt Corry.
Marleen en David Schaddelee
In 2020 heeft David de bewuste keuze gemaakt om te starten met zijn eigen bedrijf DS Techniek. Door het hebben van een eigen bedrijf ben je flexibeler in je leven. Zo brengt David de kinderen nu naar school of haalt hij ze weer op. Marleen werkt op een zorgboerderij met verstandelijk gehandicapten. Tijdens de eerste lockdown bleven een aantal bewoners op de boerderij wonen, maar mocht er buiten de medewerkers en medebewoners geen contact van buitenaf zijn. De dagbesteding voor de bewoners ging door. Via beeldbellen probeerden ze wel contact te houden met de andere deelnemers, maar dat was erg moeilijk. Uiteindelijk bleek deze situatie niet gezond en houdbaar voor de bewoners. In de tweede lockdown zijn dus bewust andere keuzes gemaakt.
De lege agenda heeft afgelopen jaar ook een stuk rust gebracht in huize Schaddelee. Voor corona was óf Marleen óf David wel ’s avonds weg en nu ervaren ze dat samen thuis zijn ook heel waardevol is.
David merkt dat de online vergaderingen goed te doen zijn als het om praktische zaken of organiseren gaat. De besluitvaardigheid en de bereidheid tot actie is nu groter dan voorheen bij sommige vergaderingen. Bij dingen waar ook het gevoel meespeelt, is het toch fijner om elkaar in de ogen te kunnen kijken.
David is twee jaar evangelisatie-ouderling geweest en heeft daarna de taak van jeugdouderling opgepakt. Zijn betrokkenheid in de jaren daarvoor bij het op reis gaan met een groep jongeren naar Ecuador en het organiseren van een outreach in Rotterdam bij Aafke van der Spek laten zijn passie voor evangelisatie én jongeren zien. Als jeugdouderling is hij o.a. betrokken bij Devotion en de jeugdclubs.
David: “Het is best lastig om goed contact te houden met de jongeren. We hebben een keer een online meeting gehad die leuk was. De winnaar kreeg een corona survivalpakket met o.a. toiletpapier, haha. Maar je merkt ook dat de jongeren al de hele week achter hun scherm zitten. We hebben WhatsApp-groepjes maar daarin is het toch moeilijk om iets in de groep te delen over je gevoelens. Met kerst is er een leuke kerstkaart afgegeven bij de jongeren met een zakje Autodrop. Uiteraard weten ze dat ze mij persoonlijk kunnen benaderen als er iets is, maar dat gebeurt toch niet zo gauw.”
Marleen: “Je mist ook echt het onderlinge contact met je familie. Op de verjaardag van Rosanna kwam een schoonzus met alle neefjes en nichtjes. Die verrassingen zijn heel leuk, maar het spontane contact mis je echt. De baby die in coronatijd is geboren, hebben we echt het minste gezien van alle neefjes en nichtjes ooit. Mooi is wel dat je nu meer 1-op-1 contacten hebt en dat daardoor de gesprekken minder oppervlakkig zijn dan op een normale verjaardag.”
Beiden merken dat Covid echt laat zien waar we in de wereld mee bezig zijn; reizen, prestaties leveren, resultaten scoren, vooral druk druk druk zijn. In deze periode valt dat allemaal weg en kan men weer genieten van de kleine dingen.
Op zondagen missen ze de samenkomsten in de kerk heel erg. Gelukkig konden ze op een andere manier via een jeugdvriend van David toch bij elkaar komen met andere gelovigen. Toen er nog 30 mensen in de kerk mochten, heeft Marleen zich erg verdrietig gevoeld dat het verboden was om te zingen. “Het bijeenkomen met een kleine groep geeft zoveel mogelijkheid tot diepgang en contact. Dat mis je nog weleens als je in een volle kerk een dienst meemaakt”, aldus Marleen. Ze zingen beiden in de cantorij en merken dat je nu ook meer (oog)contact maakt met de aanwezige kerkgangers nu de groep klein is.
Marleen volgt bewust niet continu het nieuws. “Er wordt zoveel angst gezaaid en er is zoveel informatie dat je erdoor overstelpt kan worden. Belangrijker is de vraag wat God van ons vraagt in deze tijd. We merken echt dat we door stilgezet te zijn, ook echt gezegend worden.”
David: “Hoe meer ons geloof groeit, hoe meer de angst sterft. Door corona zijn we nog bewuster bezig met ons geloof. Wij ervaren dat echt als een zegen.”
Hanneke de Vos
Een gesprek met Hanneke kan natuurlijk niet gevoerd worden zonder dat er gesproken wordt over het overlijden van haar man Gert-Jan. Komende mei is dat vier jaar geleden en de jaren zijn niet makkelijk geweest. Het eerste jaar was een jaar van ongeloof, in het tweede jaar drong het besef langzaam door en het derde jaar werd een jaar van het echt voelen van pijn en gemis. In deze jaren is Hanneke twee keer een aantal weken naar de Herberg geweest (een pastoraal centrum in Oosterbeek red.). Hanneke heeft dit als een mooie tijd ervaren waarbij rust en structuur hielpen om weer je doel in het leven te hervinden. In deze jaren leek God afwezig, terwijl ze verstandelijk wist dat Hij er wel was. Maar door de depressie heeft het lang geduurd voordat Hanneke weer oog kreeg voor mooie dingen en soms is dat nog steeds moeilijk. Als je bijvoorbeeld op een zondagmiddag besluit om op de fiets te stappen, zie je veel stellen wandelen en dat maakt het gemis weer zo pijnlijk duidelijk. November 2020 heeft ze een 3-daags seminar gevolgd in de Herberg over ‘Rouwverwerking’. Ook dit heeft haar weer meer inzicht gegeven over de doel van het leven. Door corona mist ze de spontaniteit om bij mensen op bezoek te gaan of om even een praatje te maken. Op dit moment volgt ze een herstelprogramma van 16 weken bij Medinello in Utrecht. Hier traint ze tweemaal per week en heeft ze diverse gesprekken.
Met ons gesprek over de afgelopen coronatijd hoopt ze ook een stukje openheid te kunnen geven aan zaken rondom rouw en depressie, zodat anderen zich er misschien in kunnen herkennen.
Hanneke heeft echt behoefte aan structuur en regelmaat. Door corona is dat weggevallen. Door naar de kerk te gaan op zondag maakte dat de dag anders dan de andere dagen in de week. Dus toen de kerkdiensten weer werden opengesteld op zondag 28 februari, maakte Hanneke gelijk gebruik van de mogelijkheid om de avonddienst te bezoeken. Het aanwezig zijn in het gebouw is een mooi heilig moment. Thuis achter de laptop met een onlinedienst wordt ze sneller afgeleid. Ze luistert ’s ochtends ook graag naar de bijbel podcast “Eerst Dit”. Zodra de zondagsschool weer begint, neemt ze ook haar kleinkinderen weer mee naar de kerk en het Trefpunt.
Afgelopen tijd is het bidden met de zondagavond-groep blijven bestaan. Live met elkaar bidden heeft echt de voorkeur voor Hanneke, maar gelukkig zorgde de onlinemogelijkheid er toch voor dat het bidden door kon gaan.
De cursus Levend in Christus waarbij Hanneke betrokken is als teamlid zou dit jaar weer van start gaan in Shelter. Vanwege corona heeft het Evangelisch Werkverband de cursus nu online aangeboden. Er zijn s uit het hele land 24 aanmeldingen gekomen. Hanneke zelf zal hier online niet aan meewerken.
Hanneke zorgt met andere familieleden voor haar moeder van 91 jaar. Vanaf het begin hebben ze elkaar begroet en afscheid genomen met een kus en knuffel, want op deze leeftijd kan ieder afscheid de laatste keer zijn. Ze heeft ook het knuffelcontact met kinderen en kleinkinderen hard nodig. Gelukkig konden de eetafspraken die ze regelmatig heeft met twee vriendenstellen ook blijven doorgaan.
Hanneke heeft moeite met de onzekerheid van deze tijd. Ze blijft zoeken naar wat God haar te doen geeft. “Wat wel mooi is aan deze tijd is de aandacht voor de ander, zoals het sturen van een bloemengroet naar een gemeentelid of een kaartje krijgen”, zegt Hanneke.
Zo werd ze zelf onverwachts gebeld door een teamlid van de cursus. Hanneke: “Dat God jouw naam in gedachten geeft bij een ander is zo bijzonder. Dan weet je dat God jou niet vergeet!”
Red: In de maand maart heeft Hanneke zelf corona opgelopen en is op dit moment nog herstellende.
Couzijn en Annemarie van Leeuwen
De pup Pippa (nee, geen corona impuls maar een weloverwogen besluit) heet mij kwispelend welkom in het huis van Couzijn en Annemarie. De hond brengt een stuk vrolijkheid en activiteit in huis. Tijdens de eerste lockdown moest iedereen zich flink aanpassen. Couzijn baalde als het online niet goed werkte. Hij geeft les aan groep 3, 5 én groep 8 en dat is hard werken. Hij merkt ook dat je online minder contact hebt met de kinderen dan in een normale les. Er zijn zeker achterstanden ontstaan door het thuis lesgeven. Na een paar weken van sluiting kon Annemarie in april weer volledig aan de slag bij haar eigen praktijk voor mondhygiëne. Ook Couzijn is nu helemaal gewend aan lesgeven op diverse manieren.
Het is lastig om een mening te hebben over de pandemie. Couzijn: “Mensen zijn verantwoordelijk voor hun daden en leven op aarde. We hebben een eigen verantwoordelijkheid hoe om te gaan met deze situatie. Het is bijzonder dat mensen de kennis hebben om een medicijn te maken tegen Covid 19. Ik bid niet specifiek voor de pandemie, maar meer voor mensen die corona hebben.”
“Wereldwijd zijn wij als mensen nu stilgezet en hopelijk maken we voor de toekomst bewustere keuzes”, aldus Annemarie. “Door de corona beseffen we meer dat we het leven niet zelf in de hand hebben. Je denkt altijd wel na over bepaalde levensvragen zoals waarom we op aarde zijn en wat is ons uitzicht na dit leven, maar nu komt het wel heel dichtbij en is het meer werkelijkheid geworden.”
Op zondagen kijkt het gezin naar een kerkdienst op de tv, de dienst van de hervormde kerk of de dienst van EO Beam. Couzijn heeft geregeld dienst om het orgel te bespelen. Couzijn en Annemarie zingen ook mee in een cantorij. Tijdens kerst was het fijn dat het kinderkoor van 40 kinderen (!) toch door kon gaan met wat aanpassingen.
Couzijn: “Het is mooi om te merken dat de kerk kan meebewegen met de dingen die in de wereld gebeuren. De filmpjes en de werkjes van de zondagsschool worden door onze kinderen ook erg gewaardeerd.”
“De drempel om naar de kerk te gaan is voor sommige mensen misschien toch hoger dan het volgen van een online dienst. Het is goed dat de kerk online aanwezig is. Met kerst zat er bijvoorbeeld onverwachts één bezoeker de kerk, die in Harmelen was komen wonen en al zoekend op internet op de site van de kerk terecht kwam. Bijzonder om te merken dat God alle middelen gebruikt om mensen te bereiken”, aldus Couzijn.
Manoah, Ruchama en Aron van Leeuwen
Toen ik op bezoek was bij Couzijn en Annemarie, waren de kinderen ook thuis en hebben we gezellig samen koffie gedronken. Uiteraard heb ik ook aan de kinderen gevraagd hoe het met hun is gegaan tijdens dit corona jaar.
Manoah geeft aan dat zij het in het begin best spannend vond of het tijdelijk dichtgaan van het bedrijf van haar moeder financiële consequenties zou hebben. “Het is toch lastig als kind om in te schatten hoe snel je in de problemen zou komen zonder inkomsten,” zei Manoah.
Aron zit in groep 6 en vond het online school volgen prima. Hij kon in zijn eigen tempo zijn opdrachten maken om daarna lekker buiten te gaan spelen. Hij is door corona niet bang geworden om met anderen om te gaan of om het zelf te krijgen.
Ruchama heeft in het coronajaar de overgang van groep 8 naar de brugklas gemaakt. In mei hoorde ze tot haar opluchting dat het afscheid van groep 8 gewoon met een musical zou zijn. Van september tot half december ging ze gelukkig gewoon naar de brugklas en heeft zo kennis gemaakt met haar nieuwe klas.
Manoah zit in de derde klas van de middelbare en geeft aan dat zij een vast groepje vriendinnen heeft waar ze geregeld mee afspreekt. Zij gaat nu om de dag naar school. Het is lastig om goed in je ritme te komen als er continu zoveel wijzigt. Zij merkt wel dat je alerter bent op handen wassen na school. Ze houdt ook rekening met het afspreken met andere vriendinnen, omdat de consequenties voor de rest van het gezin groot zijn als iemand corona zou krijgen. Door corona is haar baantje gestopt bij restaurant Susu. Het is jammer dat ze haar zakcentje mist, maar meer tijd in de agenda is eigenlijk ook weer prima. Ze mist het shoppen ook best wel. Manoah merkte dat ze meer en meer op haar kamer zat. Door de pup Pippa komt ze nu weer vaker beneden en dat is eigenlijk ook wel weer gezellig.
Voor alle drie de kinderen is het voetballen bij SCH op een paar weken na gewoon doorgegaan. Het is fijn om je even buiten uit te leven en vrienden te ontmoeten.
Op zondagen kijken ze met het gezin naar een dienst op tv, de dienst van de hervormde kerk of de dienst van EO Beam. Als Couzijn en Annemarie in de cantorij zingen, kijken ze met z’n drietjes naar de dienst. Ruchama geeft aan het moeilijk te vinden om de Harmelense kerkdienst te volgen omdat er vaak moeilijke woorden in gebruikt worden.
Uiteraard hopen ze alle drie dat de corona heel snel weer voorbij zal zijn en dat ze met het gezin weer gewone uitjes kunnen hebben in plaats van wandelen en wandelen en wandelen…..
Ankie Dijkhof (5 april 2021)
Eind maart is Ankie 80 jaar geworden. We zijn dan gelijk bij de kern van de zaak; ze viert zo graag haar verjaardag met alle kinderen en kleinkinderen tegelijk en had lekker uiteten met ze willen gaan. Door corona mist ze de verjaardagen van anderen, bruiloften, familie-uitjes, de gezelligheid van bij elkaar zijn. Juist deze dingen zijn zo belangrijk in het leven van Ankie.
Ook zijn er wel activiteiten weggevallen, zoals koersbal in het Trefpunt en de handwerkclub. Ze mist ook hier echt wel de gezelligheid van het samenzijn.
In het begin van de coronacrisis maakte ze zich niet zo druk. “Je voelt het niet, je ziet het niet dus zou het er wel zijn? Maar toen de dochter van mijn buurvrouw als één van de eerste overleed aan corona, werd ik toch wel bewuster van de ziekte,” vertelde Ankie. Zelf is ze niet zo bang aangelegd, maar haar oudste dochter Alette was toch wel streng voor haar en de andere kinderen. De boodschappen werden voor haar gedaan en de kleinkinderen bleven op afstand staan en er werd niet gezoend.
“Maar ineens vliegt het je dan zo aan, alles wat je mist. Je hebt zelfs geen zin om uit bed te komen. Toen heb ik de knop omgezet en ben ik toch weer zelf boodschappen gaan doen. Het mondkapje en de beslagen brilglazen zijn verschrikkelijk, maar er weer even uitkunnen is heel fijn.” Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik hang nog zo aan het leven”, aldus Ankie.
Gelukkig kan ze zich ook heel goed alleen vermaken; er staan leuke gehaakte dieren op een stoel. Daarbij houdt ze van legpuzzels maken en lezen. Ze heeft al per post gestemd en de afspraak voor vaccinatie wordt binnenkort gemaakt. Hopelijk wordt alles daarna weer snel normaler.
Doordat ze al voor corona gebruik maakte van de kerktelefoon, is het wennen aan de onlinediensten niet moeilijk. Ze volgt de diensten op de iPad. Het is fijn dat er nu teksten te zien zijn bij het zingen en de schriftlezing. Bij de belijdenisdienst in de kerk van kleindochter Lisa heeft ze het wel moeilijk gehad. “Je wilt toch hardop meezingen met ‘dat ’s Heeren zegen op u daal’.”
’s Avonds na de warme maaltijd leest ze een stuk in de bijbel. Ze gebruikt nu de bijbel in gewone taal. Soms begrijpt ze hierdoor bepaalde gedeeltes beter. In haar familie zijn kerkelijk gezien verschillende stromingen, maar dit geeft gelukkig geen ruzies. “Hoe mooi is het dat ik kan genieten van psalm 42 op de iPad en dat mijn broer en zijn kinderen dit samen zingen op het sterfbed van mijn schoonzus. De dominee die die avond zou langskomen, wilde het ook hebben over deze psalm, prachtig toch?” vertelt Ankie. Ze zijn zelfs een paar jaar geleden nog met z’n allen naar een huis van haar broer in Duitsland geweest. Ze hoopt dat dit soort uitjes snel weer georganiseerd kunnen worden.
Ze is dankbaar voor het feit dat haar kinderen en kleinkinderen dichtbij in Harmelen wonen. Het is vaste prik dat zoon Aart elke zondagavond komt om samen met haar te eten. Met de kinderen heeft ze een appgroepje waarin ze iedere morgen elkaar ‘goedemorgen’ wensen.
Tijdens de vele maanden gedurende het ziekbed van haar man Jan heeft ze gemerkt dat familie ook heel belangrijk is. Haar dochters verdeelden de taken van zorg en administratie, haar zoon heeft de kist zelf gemaakt. De herinnering aan een verpleger die een keertje appeltaart bakte in haar keuken, maakt haar nog steeds aan het lachen.
“Het is een rare tijd en ik had zeker niet verwacht dat we nu al een jaar in de coronacrisis zitten. Ik hoop echt dat het snel voorbij is!”
Wilma en Marco de Knikker (22 maart 2021)
Ik ontmoet Wilma en Marco met hun drie kinderen bij ons in de tuin. Het is een gezellige boel, de kinderen rennen en spelen lekker om ons heen.
Tijdens de eerste lockdown hoefde Marco niet naar zijn werk als leerkracht op de basisschool in Kamerik. De noodopvang van kinderen werd gedaan door een derde partij. Hierdoor kon Wilma om 7.00 uur op kantoor in Woerden zitten, waar het lekker rustig was omdat veel van haar collega’s thuiswerkten. Marco zorgde voor het thuisonderwijs van de kinderen.
De situatie tijdens de tweede lockdown is wat anders omdat Marco om 8.30 uur zelf op school moet zijn voor de noodopvang van kinderen van ouders met vitale beroepen. Om de druk van het lesgeven aan drie kinderen wat te verlichten, neemt Marco één kind mee naar Kamerik en geeft Wilma de overige twee thuis les. Van de kinderen wordt door thuisonderwijs veel zelfstandigheid gevraagd maar ook veel begeleiding van de ouders. Want hoe kun je, als je in groep 3 net leert lezen, een opdracht lezen en uitvoeren? Gelukkig heeft Wilma een zeer flexibele werkgever, die ermee akkoord is om het aantal uren van 3 werkdagen over een hele week te verdelen.
Door de kinderen ontmoeten ze nog geregeld andere ouders. Dit zorgt ervoor dat zowel de kinderen als Wilma en Marco niet veel merken van het gemis van sociale contacten. Daarbij wandelt Wilma geregeld met vriendinnen. De avondklok wordt niet als een probleem ervaren.
Zondags beginnen ze hun dag met croissantjes en verse jus d’orange, net als voor corona. Voordat er filmpjes waren van de zondagsschool, zochten ze op New Faith Network (een soort Netflix voor Christelijk Nederland) naar passende filmpjes voor de kinderen. Nederland Zingt is favoriet, een mooie samenzang om ook zelf mee te kunnen zingen. In de adventstijd hebben ze de adventskalender van Mozaiek0318 (kerk in Veenendaal) samen bekeken. Met de filmpjes en werkjes van de zondagsschool wordt nu de zondag gestart. Het is prachtig om te zien dat Lischa, hun oudste dochter, zelf in de bijbel op zoek gaat naar antwoorden voor een puzzel.
Zelf hebben ze in coronatijd de podcast “Eerst Dit” ontdekt. Samen beginnen ze hun dag (om 6.00 uur!) met het luisteren naar deze overdenking tijdens het boterhammen smeren en koffie zetten. Dit is een mooie aanvulling geworden in hun geloofsleven. Wilma en Marco zijn in coronatijd weinig daadwerkelijk naar de kerk geweest. Voor de jeugddienst hebben ze samen met de tieners hamburgers gegeten en dat zouden ze wel weer vaker willen doen. Deze gezamenlijke activiteiten missen ze best wel.
Ze hopen dat de onlinediensten van de kerk blijven bestaan als de gewone diensten weer hervat worden. “Het is zo mooi om te merken dat ouderen nu helemaal gewend zijn aan het online-gebeuren en aan digitaal giften geven. Het kerkgebouw en samenzijn heeft zeker meerwaarde, maar online is een waardevolle toevoeging” aldus Wilma. “Het was verrassend om te zien dat ook mijn ouders (Peter en Gré v.d. Wel red.) meezingen in de cantorij, heel bijzonder!”
Marco: “Het is een bijzondere tijd, waarin het mooi is om te merken dat verschillende talenten en initiatieven zoals bijvoorbeeld de bloemengroet ingezet worden om samen kerk te zijn.”
André en Alette de Vos (9 maart 2021)
Door José van Wijk
André en Alette waren blij verrast om te merken dat het bij de kerk direct goed geregeld was met de onlinediensten. De snelheid waarmee gereageerd is op de lockdown, het instellen van de collecte-app en het invoeren van tijd voor de zondagsschool dragen bij aan het betrokken blijven bij de kerk. Samen kijken ze met de aanwezige gezinsleden naar de dienst op zondag, later in de week terugkijken komt er vaak niet van. De ene keer nog met ontbijt op tafel, de andere keer gewoon samen op de bank. Meezingen doen ze niet, meebidden wel. In het afgelopen jaar zijn ze maar een aantal keren echt naar de kerk geweest voor een avondmaaldienst en de jeugd- en belijdenisdienst. Dochter Juliette geeft aan dat ze het thuis moeilijker vindt geconcentreerd te blijven dan in de kerk. De jeugddienst heeft ze achteraf bekeken. “De gewone dingen als koffiedrinken na een dienst, het bijeenkomen in de kerk en elkaar op een laagdrempelige manier ontmoeten ga je meer en meer missen,” aldus André. “We kunnen niet wachten om weer gewoon naar de kerk te gaan, maar hopen ook dat het online streamen van de kerkdienst zal blijven, zodat meer mensen een dienst kunnen meemaken.”
Tweede paasdag 2020 ging het hele gezin in quarantaine. Alette en Juliette waren positief getest op corona. Dit is voor het gezin een pittige tijd geweest. Niet alleen het gescheiden leven van elkaar en de onderlinge spanningen, maar het psychische effect van besmettelijk zijn heeft er vooral bij Alette ingehakt. “Je wilt niet degene zijn die een ander ziek maakt” vat ze het samen. In huis is direct een upgrade van de wifi gekomen omdat de twee nog in huis wonende dochters online les volgden en André veel thuis werkte. Ze zijn erg dankbaar voor de ruimte die ze hebben in huis en tuin.
André was juist voor de tweede lockdown gevraagd om mee te draaien met de voorbereidingen voor een Alpha Youth, 10 bijeenkomsten voor jongeren. Dit zou in februari 2021 van start moeten gaan maar is helaas uitgesteld. De werkzaamheden in de commissie die gemeenteleden benadert waarvan de namen genoemd zijn als kandidaat ambtsdrager verliepen door corona moeizamer. Het meedraaien met een online kerkenraadsvergadering ter evaluatie was positief.
Juliette heeft haar school afgelopen jaar maar een aantal keren bezocht. Het ophalen van haar propedeuse diploma was gelijk de laatste keer dat ze op een terras zat. Ze mist het contact met klasgenoten en vriendinnen heel erg.
Nog voordat de lockdown begon, is het bedrijf van André gestart met thuiswerken. Uiteindelijk bleek dit een prima manier van werken, dat ertoe geleid heeft dat er nu andere keuzes gemaakt worden m.b.t. het op bezoek gaan bij klanten, hygiëne- en afstandsmaatregelen.
André: “de pandemie zal leiden tot meer individualisme en afstandelijkheid onderling, maar heeft ook een andere manier van werken mogelijk gemaakt.”
